مُرڪيو هُو ته المنظر تي مهڪيو روح راڄن جو هو
محل ڪــــــو سانجهه سنڌو تي اڏيو چنڊ تارن جو هو،
پويان پير پيرن تي رکــــــي اکين تي هٿ ڪنهن ڏنا،
هنيم چيچ ۾ چهنڊڙي سُڃاتم سوساٽ ساجن جو هو،
پراڻ جي ٻنهي ڪــــــــپن تي نٿو پيارو حُسن نظر اچي،
ڪڏهن ته سونهن جو ميلو لڳندو هتي شامن جو هو،
تو پنهنجو خوبصورت چهرو اچي ڪجلاسر ۾ هو ڌوتو،
پڇيو ڪون تو پاڻي کان جيڪو گهايل وارن جو هو،
توکي ايڏي ڇو سنڌ وڻي ٿي، پڇيم رات چنڊ جاني کان،
مدهوشي ۾ مرڪي ڏنائين، جنهن تي اثر جمالن جو هو،
هن سورٺ جي ملڪ مٺي ۾ کڙکٻيتا کنڊڙن مان اُٿي،
سونهن جي تلاش ۾ ڀٽڪن ٿا جت عروج راتن جو هو،
منهنجي هٿن جي لڪيرن کي ڏسي ڇا ڪندين پرين،
تــــريءَ تي لک سنڌ جو نالو اهو ئي الڪو سالن جو هو.