هڪ ته عشق چنڊ کان به ڳرو هو
ٻيو ته آسمان به پيتو ٺــــــــــرو هو،
نشن ۾ گهر سمجهي سمهي پياسين،
اٿياسين ته اهو ســــــارين جو کرو هو،
ڪيئن نه مٽي کي اُت سج سجدا ڪري،
جتان مٽيو سامين جو ســــــــــــَرو هو،
اڳــــيان به توســـــــــــان ئي ته ملڻو هو،
دل ۾ خـــــــــوف پرين ڪون ذرو هو.
سو ٻين کـــي ڪهڙي شـــــــــفا ڏيندو،
خود مرشد سائين کي به ٻـــــــــــرو هو،
هڪ ته اسان جو پير بريـــڪ تي لڳو،
عشق هونئن به اســـــان کان اڳڀرو هو،
تنهنجي فون رکڻ تـــــي ڪنهن ٻڌايو،
ڳوٺ جي پٽيلن ڪــيو شــــــــرو هو.