صدائون
صدائون سنڌ منهنجي جون!
لکي سگهندو ذهن ڪوئي،
ڪٿائون سنڌ منهنجي جون!؟
هتي مهمان اوچو آ،
هتي ايمان اوچو آ،
هتي هن جيءَ ٻاجهارا،
هتي انسان اوچو آ،
ڳڻي ڪوئي ڳڻي سگهندو،
وفائون سنڌ منهنجيءَ جون!؟
اهو جيئندو نه مرڻو آ،
مثل مهتاب ٻرڻو آ،
مٽيءَ جو مان سو ٿيندو،
نه ڏاڍن کان جو ڏرڻو آ،
سدائين ڇانورا تنهن تي،
دعائون سنڌ منهنجي جون!
ڪڏهن هن شاهه جون وايون،
ڪڏهن هن شيخ جا دوها،
ڪڏهن منشي ڪڏهن استاد،
ڪڏهن آسيءَ جون لکڻيون،
ڪتابن ۾ پڙهيو پرکيو،
اڇائون سنڌ منهنجي جون!
هتي لاچار لوڙين ٿا،
هتي بيمار لوڙين ٿا.
ڏُکي شاهين ٿو هينئڙو،
ٻڍا ۽ ٻار لوڙين ٿا،
ڇني تن کان کپائن ٿا،
دعائون سنڌ منهنجي جون!