اڪيلِي مان
نه منهنجو ڪو وٺي نالو
گهڻا ڏينهڙا ٿيا آهن،
اُهي احساس پيا اڀرن،
خيالن جا ڪبوتر ٿا،
ذهن جي عرش تي اڏرن،
نه منهنجو ڪو سنگي ساڻي
نه ڪنهن کي مان سڃاڻان ٿي
سمو خاموش آهي ڄڻ،
ڪٿي هن شور دنيا جا!؟
رڳو ماٺار جون ڪڻيون
وسن ٿيون روح منهنجي تي!
وفائون واعدا سارا،
ويا وسري مٺا مون کان!
اڪيلي هان اڪيلي هان!
جيان هر جاءِ هيڪل مان!