جهان سارو اداس آهي!
جهان سارو اُداس آهي!
سياهه آهي گهٽي گهٽيءَ ۾،
ڪروڌُ آهي مٽيءَ مٽيءَ ۾!
خَيال جو ڪو خيال ناهي،
مرڻ جيئڻ جو ڪو حال ناهي!
نهار هر ڪا نراس آهي،
جهان سارو اداس آهي!
غلام ڪوئي ڏسان نه جڳ ۾
ستم مان روئي ڏسان نه جڳ ۾!
نه پيءُ پَٽڪو رُلي درن تي
اداس لوئي ڏسان نه جڳ ۾
جڏھن ڪو ڪنهنجو نه داس آهي
جهان سارو اداس آهي!
پرائي غم تي ڪُڏي ٿو ماڻهو!
وو ماڻهپي کي ٿُڏي ٿو ماڻهو!
نه حال ڀائي ٿئي ڪو ڪنهنجو،
ڳڻي ٿو ڳُڻُ هرڪو هتڙي پنهنجو!
ڇو جيءُ هر بيقياس آهي!؟
جهان سارو اداس آهي!
پڙھو هي “شاهين” جيڪي لکيا،
سبق زماني کان جيڪي سکيا!
پريت وِحدانِيتَ جي وائي،
اکر اکر ۾ سچي سمائي،
هي منهنجي شعرن جو واس آهي،
جهان سارو اداس آهي!