اڪيلي سنڌڙي
وساري سورُ ڌرتيءَ جو!
نه پالي پورُ ڌرتيءَ جو،
نه ڄاڻي نورُ ڌرتيءَ جو!
قبيلائي ڇڏي جهيڙا،
وَٺو هٿُ هيڪڙائيءَ جو!
ويو مزدور پورهئي لئه،
لهوءَ ۾ لال ٿي آيو!
ڏِسي هن ڏي ڏُکن اکڙيون،
صفا بي حال ٿي آيو!
ڪُسي ويو هاڙھَ ۾ هيڪل،
الاڙي لالُ آئيءَ جو!
اڪيلي سنڌُڙي آهي،
ورائي ويرُ، ويري ويا!
ڏُکن جي جهول ۾ جُهولي،
اڪيلي جندڙي آهي!
وڙهو حق لئه ڇڏي اُلڪو،
دعائن ۾ سڻائيءَ جو!
وري ڪردار جوڌن جا،
پيا گهرجن وو ڌرتيءَ کي!
لهو پَرِگهورَ جيجل جي،
وساري ويلَ سرتيءَ کي!
ڏسو سُرُ هاڻي ڪيڏارو،
پڙهو جذبو “ڀٽائيءَ“ جو!
حياتي ڀونءِ تان گهوريو،
حياتي ڀونءِ جي آهي!
ڀلا ڇا موت کان جيون،
ڪڏھن ڪاٿي لڪي سگهندو!؟
اڙي ڇا لاءِ سانڍيو ٿا،
اهو کُٽڪو جدائيءَ جو!؟
چُلهِن بدران ٻَرن دليون،
نه چئه لڪڙيون سڙيون هڏڙيون!
رڳو ماتم متل آهي،
سڄي ڌرتي تتل آهي!
اڃان “شاهين” قيامت ٻِي،
وريو ويلو لڙائيءَ جو!