حياتي هيجُ ٿي آهي
وڇوڙن کي وڍي اڇلي،
هلي آ روح جي لاري،
نه ڪائي روڪ اچڻي آ،
وجودِ، مست مستيءَ ۾،
دنيا جي لوڀ جو لوڙهو،
ڇڏيون ڊاهي، ڪيون پڌر،
حقيقت جي حياتيءَ جو،
لطف ماڻي وٺون مٺڙا!
اجل جي خوف کي ماري
جيئاريون عشق اندر ۾،
فنا جي ڦوڪ هلڪي آ،
بقا جي ڀروسي اڳيان
اميدن جون اکيون آڻي،
ڏسون ٿا قلب جو عالم،
اسان وٽ ساهه جو آهي،
اهو الله جو آهي،
هلي آ هيڪڙا ٿي پئون،
اها دوري ٿي دل ڏاري،
ٻيائيءَ جون هڙئي واٽون،
وساري کڻ وکون وڏڙيون،
جوانيءَ جو جڳت آهي
پهر جي پيرڙن تائين،
نظارن کان ستارن کان،
سکون ٿا پيار پيارن کان،
سڪايون ساهه ڇو سرتا!؟
حياتي هيج ئي آهي،
چون منڪر ڇا محبت جا؟
انهن جي ڪاڻ ڪانهي ڪا،
وڃي ٿو وقت پيو وڄندو،
نچن جذبا جواني جا،
ڏسين ٿو رنگ روحن ۾،
سمايل جيءَ! جانيءَ جا؟
ملو، مذهب ٻيئي پاسي،
ڌرم پنڊت ٻيئي پاسي،
هي دم ٿو نينهن نِت ڀاسي،
اها دوري ٿي دل ڏاري
اُهي ڇڏ وسوسا سارا
حقيقت جون اکيون پڙهه تون،
وجود_ بي بقا هڪ آ،
هي واٽون وِيههَ ويڙهي ڇڏ،
صداقت سوجهرو آهي،
مڪاري اوک جي اوندهه،
سڃاڻي پاڻ وٺ پنهنجو
ته ڪجهه ڀي ڪو نه آ اهنجو،
وفا ۽ بي وفا واري،
وساري واٽ اچ جاني،
دکن جي ڀي دڳن تي آ،
سکن جي روشني راڻا!
سڀاڳي سونهن ساڻي آ،
همت گهرجي يقين گهرجي،
اندر اڊڪا تون ڇڏي اڇلي،
وٺي وڌ پنڌ جوڳين جيان،
پوي پرجي پرين هڪڙو،
اِها دوري ٿي دل ڏاري!
اُهي دردن جو ديڳيون هن،
رجهن ٿيون چاهه جي چلهه ۾،
الا هي هانوَ ۾ هيڏيون،
ٻرن ٿيون قرب جون ڪاٺيون،
اُهي هن عشق جون ڳالهيون،
محبت مُشڪ جون ڳالهيون،
جهان جي جهنجهٽن کي ڇڏ،
اڪيلائي وسايون ٿا،
وري ڪا وصل جي وائي،
ڳڻي ڳُڻ ڳالهه ڳايون ٿا،
پرين پوندو جڏهن سرچي،
تڏهن ٿيندو سفر سهڻو،
حياتي هيج تي ڪڏندي،
نبيريو نينهن نيڻن سان،
هتي هر هڪ پهر سهڻو،
رُٺل پرچي پنهل پرچي
اها دوري ٿي دل ڏاري....