رڳو ”شاهين“ کي سارون
ستارا آيتون تنهنجون،
زمين ۽ محبتون تنهنجون،
نظارا نعمتون تنهنجون،
ڏئي قربت جيارين ٿو!
اکين ۾ سارَجا ڳوڙها،
او پيارا! پيار جا ڳوڙها،
کٽڻ ۽ هار جا ڳوڙها
ڏٺا سنسار جا ڳوڙها،
ڏئي غم دل اجارين ٿو،
ڪڏهن تون خوف جو عالم،
ڪڏهن اوکيءَ سندو ماتم
جيارين ٿو ۽ مارين ٿو!
زمين ۽ هر زمان تنهنجو،
هي جانيئڙا! جهان تنهنجو،
اندر ۾ آسمان تنهنجو،
ڪٿي ناهي مڪان تنهنجو،
گُمان ڇا لئه اڀارين ٿو!؟
بَرن شهرن ۾ ووڙيو مون،
بچيون هن هانوَ ۾ آسون،
رهي ٿم روح ۾ رون رون،
نه ٿو پسجين پرين ڇو تون؟
ڪٿي آخر گذارين ٿو!؟
رڳو “شاهين” کي سارون،
تنوارون تات ۽ تارون،
نه ڏي ويساهه ۾ ڏارون،
نه سارين ٿو پڪارين ٿو!