ٻريا ڏيئڙا ته ڇاٿي پيو
رهيا هن سور ئي سرسيا،
نه دم بت ساڻ هت ترسيا،
اسان تاسا وڃون پيا ٿا،
وٺا مينهڙا ته ڇا ٿي پيو؟
کلڻ جي آس روئاريو،
ڏکن هن ڏيل کي ڏاريو،
اوهان جي دورين ماريو
ڏکن جي ڇانورن ۾ هن،
ڪٽيا ڏينهڙا ته ڇاٿي پيو!؟
حياتي هڪ هئي پياري،
اُها ڀي اوجهرن ماري،
ورائي وئي بدن واري،
قبر تي اڄ سوين سرتا!
ٻريا ڏيئڙا ته ڇاٿي پيو،
رکيا دم دوست ڏي ويندي،
گهڻي ٿي دير وئي ايندي،
مگر هاريس سڦل ٿيندي،
ٻين کي حوصلا ڏيندي،
ڏُکُيئي جيئڙا ! ته ڇاٿي پيو؟
مِٽي ۽ مائٽي ڪنهن سان،
ٻڌي تنهنجي نه آهي مان،
ته رشتن لئه ڇڏي ڏي دانهن،
ازل کان هيڪلو تون آن،
اي جوڳيئڙا! ته ڇا ٿي پيو!؟
ڏکيا “شاهين” پل گهاريئي،
ڏکي ڳوڙها ڪٿي هاريئي؟
همت سان آفتون ٽاريئي،
ڪٽي ڏڻ هيڪلاين سان
رنئي هينئڙا! ته ڇا ٿي پيو!؟