جاڳ ازل جي
منهنجي دل جا ڪن وڄي ويا،
سوچون سارون سانت ويون ٿي،
ڀٽ تي ڪائي ڪنڌ جهڪائي،
پوڙهي ماءُ ڀريا ٿي سڏڪا،
هن جو چهرو چنڊ کان اعليٰ،
هن جي روح ۾ شاهه ڀٽائي،
هن جون اکيون جاڳ ازل جي،
هن جون آسون خواب سکن جو،
هن جو الڪو خير ٿئي شل،
هن جا ڳوڙها ڪاش اُگهي ڪو،
هن جو الڪو قوم بچي شل،
سرندي هن ڏي مون پڇيو هو،
آيل! ڪير ڪٿان جي آهين؟
سڏڪي ڀاڪر منجهه چيائين،
تنهنجي ماتا سنڌ ستي مان!