بُت دنيا جو
ڪيئن جهليان مان سوچ سفر کي
ڪيئن پليان مان سِڪ “سکر” کي،
هو جي تارا نينڍ ڏين ٿا،
هو ٿو جو آڪاش نهاري،
تن ڏي آئون ته وڃڻي آهيان،
مرڻي آهيان، جيئڻي ناهيان،
ماضي نيٺ ته ٿيڻي آهيان،
ڏات ڏياٽيون ٻاري وينديس،
ها مان پاڻ جياري وينديس
پو پر ڪاٿي ساهه ٺڪاڻو!؟
پو پر ڪاٿي گڏبو راڻو!؟
سُرت اِها سڀ ناهي ناهي،
جيون موت مسافت آهي،
مصور جوڙي ٽوڙي پيو ٿو،
بُت دنيا جو دائم ناهي،
قول ڪري ڪو قائم ناهي،