ساٿ جا تارا
مٺا مٽجي رهيو آهين!
نه ساهن ۾ سُرين پيو ٿو،
نه سِڪ آهي نه ڇِڪ آهي!
پراڻا پيچرا توکي،
ڇڪي ٿا پاڻ ڏي سورن،
الائي ڇو لڳي ٿو پيو،
وڇوڙا ويجهڙا آهن،
نه ساڳيا ربط روحن جا،
نه ساڳي سور جي سٽ آ!
ڀلي مدهوش ٿي رهه تون،
حياتي بس اها جهٽ آ!
نه سوچين ٿو نه ڄاڻين ٿو،
رڳو رشتا وڌائين ٿو!
نه ڪر احساس ڀل پيارا!
سڀاڻي ساٿ جا تارا،
ٽُٽي پوندا کُٽي پوندا!