غمن جي گگهه ۾
ڇڏي وڃن ٿيون گهڙيون او پيارا!
حيات اک ڇنڀ ۾ ٿا کٽايون،
مگر وڇوڙن جي ويل اوکي!
ڪٿي ٿي گذري سکي ستابي!؟
هزار الڪا هزار ڳوڙها،
اچي نه ٿي چين جي چانڊوڪي،
غمن جي گهگهه ۾ حيات آهي!
اهو به اعجاز آهي جڳ ۾،
سلامتين ساڻ ڏات آهي!
مگر کلڻ جو سمو سڏي ٿو،
ته دؤر دُک جي دنيا جهلي ٿي!
قدم قدم سوڳوار پنهنجو،
اندر اڪيلو اداس آهي،
اکين جو آڳر نراس آهي!