گهاريون پيا حياتي
ڪو دم پٿر نه سوچي ڪو دم حساس آهي،
ڪو دم جهان جرڪي هن قلب جو خدارا،
قدرت پئي ٿي ڏسجي نروار سڀ نظارا
لمحا لڏن ٿا پنهنجا هن ساهه جا اڌارا،
اونداهه انڌ آهي جنهن ويل منهنجا پيارا،
روشن جهان ڪهڙو اندر اماس آهي
مرڪي نه دل اسان جي رڳ رڳ ۾ سور روئي
بي چين جيءُ آهي پيو ٿو جو پور روئي
اوڏو عجيب ناهي هي جند ڏور روئي
اکڙين اندر پيو ٿو نروار نينهن نور روئي
گذريو هتي اسان جو پل پل اداس آهي
سُک ساڻ ڪيئن گهاريون سنسار کي نهاري
انسان کي پيو ٿو انسان روز ماري
گهاريون پيا حياتي هر جاءِ نير هاري
ڪنهن سان گلا نه پنهنجي ٿو خيال پنهنجو ڳاري
روهن اڳيان رُنو هئه ڪومل احساس آهي
شاهين کي ڏکائج ارمان ڪو نه ٿيندو
پو ڀي دعائون دلبر! پيو جيءُ توکي ڏيندو
گذري محبتن سان ڀي وقت نيٺ ويندو
ڪو رنج سان اکين مان ڳوڙهو ڪڏهن نه ايندو
تن من اوهان جي درجو دم دم هي داس آهي