اڪيلا ٿي جيئو ڇو ٿا؟
تنين امڙين جي اندر کان،
پُڇي ڏس درد جو عالم!
جنين جا ورَ مزوريءَ کان
اول بوتا بڻيا آهن
وَنين جا وڍَ تون ڏسندين؟
جنين جا ٻار ٿيا خالي
اَبل جي ڇانوَ کان جَڳَ ۾!
تنين ٻچڙن کان ڪو پُڇندو
ته ڇاهي سُور ۽ سُڏڪو!؟
تنين جي آس ڪو ڏسندو
جنين جا مرد ويا آهن
مزوريءَ تي ٽڪن پويان!
ڇڏي آيا اميندون هِن
الله راسي ٻچن پويان!
مگر هن ڏيهه جا ڏاڍا
اڙي ڏاڍي کان ڀي ڏاڍا!
انهن هٿڙان اجهايا ويا
غريبن جا چُلها ڪيئي!
هليون گوليون ڏکيون لوليون
ٿيون ويرانَ جهٽ جهوليون!
اهو منظر ڏسي ڌرتي
پڇي ٿي سنڌ واسين کان!
اڪيلا ٿي مرو ليڪن
اڪيلا ٿي جيئو ڇو ٿا؟
صبر جو ڍُڪ زماني ۾
پيئو ڇو ٿا، جيئو ڇو ٿا!؟
مئا ڪنهن جا ٻچا آهن!؟
مئا منهنجا ٻچا آهن!