مٺا! تون ٻارڙو آهين
ڪرائين تن کان تون ماڻا،
سجائي ساهه سان ٽاڻا،
ڀڃي ڀورين پيو راڻا!
مٺا! تون ٻارڙو آهين،
تماشو تون ڪرائين ٿو،
تڪين تون ماٺ جڳ کي تون
سڻين ٿو سانت جو سڏڪو،
پرين! سڀ پاڻ ٿو چاهين!؟
ڏنئي احساس اندر ۾
اکيون ووڙين منظر ۾،
نه تون مسجد ۽ مندر ۾،
ڏٺو ڌرتي ۽ انبر ۾،
اکين جي اوڏڙو ناهين،
ڪڏهن شاهين ۾ ڳولين،
ڪڏهن رڻ راهه ۾ رولين،
عجب جا آسرا ٿو ڏين،
نه ڪو درشن دري کولين،
نه ڄاڻان! نيٺ تون ڇاهين!؟