احساس ويچارو
ٿڪائي ٿو ڇڏي تن من،
خماري نيڻ ٺاري ٿو،
صدين جو غم سمهاري ٿو،
گهڙي کن چين ايندو آ،
وري اوجاڳ ٿو ارپي،
ازل جي جاڳ ٿو ارپي،
ته سارا سور ٿا جاڳن!
وري ٿو چين ڀي وڇڙي،
وري ٿو درد ئي وچڙي،
وري الڪا ڏکن ٿا پيا،
وري سڏڪا اُٿن ٿا پيا،
وري سوچون وڌائن ٿيون،
وکون پنهنجون بيابان ڏي،
وري من جو سڄو عالم
انڌو گونگو پيو بڻجي،
وري ماٺار ماري ٿي،
وٺي ويران واٽن تي!
جتي ڪوئي نه پيرو آ،
زماني جي مسافت جو!
اُتي احساس ويچارو،
اڪيلو پاڻ سان آهي!
ستارا اوڏڙا آهن،
خيالن کي مگر پو ڀي،
الائي ڇو وڌڻ تن ڏي،
پُڄي ٿو ڪو نه پيرن کان!؟
تصور جي دنيا آهي،
اهائي آ حقيقت هي،
شعوري واٽ تي آهيان،
الائي انڌ گهوڙي تي!؟
اکيون ڳوريون ڪيون ڳوڙهن،
همٿ ناهي هٿن ساري،
اگهان ڳوڙها نه ٿا اگهجن،
ڊگهو آ پنڌ سوچن جو!
کُٽي ٿي ڪا نه تنهائي،
الاءِ ماڳ ڪهڙو آ!؟
اسان جو ڀاڳ ڪهڙو آ!؟