ھيءَ سَئنَ نہ ڏيندي چَين، اٿي ڏِس! ڪوئي آيو آ پيارا!
ھيءَ سَئنَ نہ ڏيندي چَين، اٿي ڏِس! ڪوئي آيو آ پيارا!
ھي شايد ساڳيو رمتو آ، اڳ جيئن اڃايو آ پيارا!
جنھن وقت چراغِ شام ٻري ۽ ميخاني ۾ جام ٻري،
تنھن وقت اسان جو پنڌ پري، پنھنجو بہ پرايو آ پيارا،
جنھن وقت اسان جي تند تپي، ۽ ساز تپي آواز جهپي،
تنھن وقت ڀلي ڪو ڪنڌ ڪپي، جو آيو ڳايو آ پيارا،
ڏس ڏس ماڻھوءَ جي مٽيءَ کي مون ڳوڙھي ڳوڙھي سان ڳوھي،
ڪھڙو نہ لسايو آ پيارا، ڇا جام بڻايو آ پيارا،
آ چوڌاري مھراڻ متو، جنھن جو نہ پھِي، جنھن جو نہ پتو،
ھي روح جزيرو حيرت جو، جنھن منجهہ سمايو آ پيارا،
ڪنھن ڪاريءَ چڳ تي رات کُٽي ڪنھن ڳاڙھي ڳل تي باک ڦُٽي،
اِئن وقت ڪٽيو، اِئن عمر لٽي، سڀ سانگ سجايو آ پيارا،
ھي ڪارو ڪارونڀار تہ ڏس، ھُو ڏورانھون ڏھڪار تہ ڏس،
مون ڪيڏيءَ جر جي جهاڳ مٿان ھي ديپ جلايو آ پيارا،
ھيرا تہ ڏسو ڪنڪر نہ ھڻو، ايندو نہ وري ھي وڻجارو،
ڪجهہ ڏات ڏسو پو بات ڪريو، ھي شور اجايو آ پيارا،
ھي پنھنجي ڪرڻي ڀرڻي آ، پر سنڌ اياز نہ مرڻي آ،
آخر ھيءَ رات گذرڻي آ، تو ڇو گهٻرايو آ پيارا،
شيخ اياز