پڙهيم پٽي ۽ ٻاراڻو
چيو بابل بچين ٻچڙا مون کي هر هر ٿي سنڌيءَ ۾،
وڌي شل تون وڏو ٿئين اِئين ٻڌم اڪثر ٿي سنڌيءَ ۾،
چيو هر هڪ اکر مُنهنجي سڄي ئي گهر ٿي سنڌيءَ ۾،
وساريان سا ڀلا ڪيئن جا اَمڙ مٺڙيءَ اُچاري آ؟
اَمڙ مٺڙي اُچاري آ چيو بابي ڀلاري آ!
سدائين سنڌ جو نالو سندم دل کي ته سيباڻو،
سکيم سڀ ڪجهه ئي سنڌيءَ ۾ پڙهيم پٽّي ۽ ٻاراڻو،
زبان پنهنجي سا ڏيندس ڪيئن ڏسي ڪنهن جو به ڌن ناڻو؟
زبان جنهن جي نه آهي سو رهي وِڪيل ۽ ويڳاڻو،
زبان ويئي ته پوءِ جڳ ۾ جيئڻ ئي ڄڻ خواري آ!
انهيءَ کان وڌ ڀلا ٻي پو اڃا ڪا شرمساري آ؟
سونهاري “شاهه” سنڌي ۾ ڏسو ڇا ڇا سمايو آ،
ڪٿي جوڳين سان جوڳي ٿي پرينءَ کي تنهن پڇايو آ،
ڪٿي مارئي جيئن ماڙين ۾ وطن لئي تنهن واجهايو آ،
ڪٿي “ٻيجل” جي ٻولن ۾ تنهن روئي راءُ ريجهايو آ،
ڪٿي تنهن آيتون آڻي زبان سنڌي سُڌاري آ،
سدا “سچل” ۽ ساميءَ جي به هن سان خوب ياري آ!
سدا سنڌي سٻاجهيءَ ۾ سنگهاريون ڳيچ ڳائن ٿيون،
مليرياڻيون مڙئي مُرڪي مٺيون ٻوليون ٻُڌائن ٿيون،
سهيليون ساز سهرن ۾ سُريلا سُر سڻائن ٿيون،
ڪنواريون پنهنجي ڪانڌن سان ته هن ۾ نينهن نڀائن ٿيون،
چَون پنهنجي “چنيسر” کي زبان بيشڪ ڀلاري آ!
اسان کي ساهه کان سنڌي زبان پنهنجي پياري آ!
ڀلي آ ڀٽ جت آهي ڀٽائي ڀرجهلو بالا،
درازن ۾ رهي دلبر ۽ ٺٽو، جهوڪ پڻ اعلى،
ٽکڙ، بلڙي، بٺورو ۽ سجاول، ساڪرو، هالا،
ادب جو سنڌ ساري گهر وٺان ڪهڙا ڀلا نالا،
ادب جو گنج خانو سا سخن ۾ نت سونهاري آ!
اسان جي سنڌ جي ٻولي سٻاجهي سوز واري آ!
سدا ڀرپور بيتن ۽ پهاڪن سان زبان منهنجي،
غزل ڪافين ۽ واين ۾ سا آهي پاڻ مَٽ پنهنجي،
پرولين هو جمالن ۾ ڪيان تعريف ڇا تنهنجي،
هجي سانگين سنگهارن سان سدا “سرويچ” سا سنهنجي،
خدا! آباد رک تنهنکي ڏکن ۾ جا ڏکاري آ!
وڳر ۽ وارثن هوندي به ٿي وِلهي ويچاري آ!
*