ڳڻتيون ڳوڙهن سان ڳچ..!
غم وڌيا ويتر مٿن، غمگين مارو سنڌ ۾!
سور ۽ سوريون تنهي لئي، سخت ساڻن سختيون!
ڪين ٿا سنڀرن ڪڏهن، تسڪين مارو سنڌ ۾!
نار جي ڦيري سان جيئن، لوٽن مٿان لوٽا وسن!
لُڙڪ ان پر “لال لک” هارين مارو سنڌ ۾!
حسرتون هربار سانڍي ساهه سان سانگي رکن!
سُهم هر ڪنهن سال ٿا، سودين مارو سنڌ ۾!
سيم پنهنجيءَ ۾ ڪيا، سانگين تي سانگيڙا ڏُکن!
ٿا سُکئي ڪنهن ساهه لئي، سوچين مارو سنڌ ۾!
ڳاهه ڳوٺاڻن کي ڳاري، ڳاهي ڳڙڪائي ڇڏيو!
“ڳڻتيون ڳوڙهن سان ڳچ” ڳوهين مارو سنڌ ۾!
سعد سونهاري ڏينهان، سرمائيداري جو جشن!
پر خوشيون پنهنجيون ٿا ڪن، تدفين مارو سنڌ ۾!
گهر ستمگر جي ته رڌجن “ست رڇيون” پر هو ڏسو!
پيا سُڪل لولو کڻيو سيڪين مارو سنڌ ۾!
وقت جي هن وهڪري ڪا وٿ نه مارن وٽ ڇڏي!
پوءِ ڀلا ڇا کيِن ۽ کوهين مارو سنڌ ۾!
سچ ٻڌاءِ! ڪنهن نياڻي يا سياڻي کي سڏي!
ههڙي حالت ۾ ڀلا ڇا، ڏيِن مارو سنڌ ۾!
آب اڻ ڇڻيل تتل رت سان گڏيل جو ٿو ڏسين!
سو اکين مان اَڻ مَيو، اوتين مارو سنڌ ۾!
ڏينهن سڄو ڏيڏر ڏنڀيندي، ڏنگ سهندي ڏيهه جا!
پوءِ به ڏُٿ آڻين ۽ چاڙهين مارو سنڌ ۾!
عيد جي گيتن بجاءِ، اڄ مرثيه ماتم سندا!
ٿا ڳلين ڳوٺن اندر ڳائين مارو سنڌ ۾!
سجّ ڪو سهنجن سندو “سرويچ” اُڀري شل سِگهو!
شادمانا ڪن کِلي شوقين مارو سنڌ ۾!
*