سوانح
سرويچ ڏکويل ۽ زخم خورده نياڻين جو شاعر آهي. سرويچ سنڌ جي هر مظلوم ۽ دُکي انسان جي دل جو آواز آهي. سندس هر فن پارو ڪنهن نه ڪنهن ڏکن ڏڌيءَ، نماڻيءَ ۽ سٻاجهيءَ، نياڻيءَ جي جذبات ۽ حالات، پست حاليءَ ۽ خسته حاليءَ جي ترجماني ڪري ٿو. سندس شاعريءَ ۾ تڪليه ۽ تصنع نه آهي، پر سراسر مشاهدو ۽ محسوسات آهي.
اهو معيار هڪ قادرالڪلام ۽ مشاهده نگار شاعر جو آهي. سندس هر نظم هڪ زنده منظر آهي، پر آهي هڪ الميه ۽ زخم خورده شاعر جي صدا. سرويچ پنهنجي تخلص سان بلڪل ٺهڪي اچي ٿو. سندس ڪم به سڄو ڏينهن سرويچاڻا آهن. شل نه ڪنهن سان ڪو ظلم ٿيندي ڏسي، شل نه ڪنهن ڏاڍي جو ڪنهن هيڻي سان ڪو هاڃو ڏسي، بس پوءِ ته اصل ڏنڊو هٿ ۾ سر تريءَ تي رکي ميدان ۾ حاضر ٿي ويندو آهي. اهو نه سوچيندو آهي ته نتيجو ڇا نڪرندو. انهيءَ ڪري کيس هر وقت ڏاڍا ڏونگر ڏورڻا پوندا آهن، پر سرويچ انهن کي ليکي ئي ڪونه.اهائي سنڌ، اهي ئي مظلوم ماروئڙا، اها ئي ڏاڍن سان جنگ سندس روزمره جو شيوو آهي.
سرويچ کان جڏهن پڇيو ويو ته توهان زندگيءَ ۾ ڪنهن کان وڌيڪ متاثر ٿيا آهيو؟ ته پاڻ چيائين ته هونئن ته هر عوامي ڳالهه يا عوامي ماڻهوءَ کان متاثر آهيان، مگر جيئن ته عوامي شاعريءَ ۾ آئون مولانا ملاح کان متاثر آهيان، ۽ عوامي راڳ ۾ “بلبل، مهراڻ” (روبينه قريشي) مون کي ڪافي کان وڌيڪ متاثر ڪيو آهي. (ناشر)