دوها
ورهن کان ڪنهن ويل وِهاٽيا، وانگيئڙا جي هي وريام!!
*
هيڻا هيڻا، جهيڻا جهيڻا، ٻارڻ تن تي ٻيڻا ڙي!
لوڪ سڄي ۾ لٽجن لرزن، لِک لِک ۾ لاکيڻا ڙي!!
*
سانگيئڙا هي سانبيئڙا هي سارو ڏينهن ڏک سور چرن!
ڳڻتين ڳوهيل ڳوٺاڻا ٿا، ڳاراڻي ۾ روز ڳرن!!
*
راتيون جاڳن، رُتيون جاڳن، رت ولوڙن روزيءَ لئي!
پوءَ به نه پوري پيٽ پٽئي جي، پورهيو اهڙو کڏ ۾ پئي!!
*
جهنگن ۾ ٿا سنگ پچائن، سوني سهڻي رنگ ڏسو!
پوءِ به هڻي هي ڏيهه تنهي کي، ڏيهاڻي پيو ڏنگ ڏسو!!
*
پاڻ کي ساڙي نانگ لتاڙي، اَنن جا اَنبار ڏنئون!
ڏاڍن جي هن ڏيهه ۾ تن کي، پوءِ به ڏاڍي مار ڏنئون!!
*
سرديون گرميون سِرتي سهندي، ڪيڏا ڪپهه جا ڍير ڪيئون!
پر واهه وڏيرن جو هي وڙ جو، تن سان ويتر وير وڌئون!!
*
ڪوڏارون ۽ ڪيڙون هڻندي، ڪُلها جگر ۽ ڪنڌ ڇِنان!
سرديءَ جي سيءَ ساڙيا سانگي، سينا سِر ۽ سِنڌ سُڪانِ!!
*
بيگارن جي باهه ۾ سڙندي، بيٺ ۾ پئجي ويانِ بٺا!
سائين منهنجن سانگين آهن سچ پچ سهسين سور سٺا!!
*
ڇا جون عيدون، ڇا جا ميلا، مارو مانيءَ لئي مجبور!
“ڌوڙ پوئي ڙي دنيا”، تنهنجو دردن ڀريو آ دستور!!
*
ڇاجون خوشيون، ڇاجون شاديون،ڇاجا هي پر دُهل دَمام!
ماروئڙن جي مَنهَن ۾ بس، متو رهي ٿو پيو ماتام!!
*
ساماڻيلون ڌيئون تن جي گهر ۾ گهوڙا ڙي! نانگيون!
ظالم زردارن جي مُنهن تي مَلجن ويهي ڪي دانگيون!!
*
چنڊن کنوڻن جهڙيون تن جون، زالون ليڙن منجهه لڄي!
“يا ته ڀنڀور کي باهه ڏجي” يا مُٺيون ڀيڙي وڃجي ڀڄي!!
*
پيارا پيارا پٽڙا تن جا پلپل پورن منجهه پچن!
هوڏي زردارن جي محفل ۾ ٿيون ناريون روز نچن
*
نرمل نرمل نياڻيون تن جون پوتيءَ هڪ لئي پار ڪڍن!
هوڏانهن زردارن جون زالون هيرن جا ٿيون هار وجهن!!
*
هيڏو هي ڏس تنهنجي دنيا ۾ ويو مچي انڌير الا!
رهندو اهڙي راڄ ۾ آخر تون ئي ٻڌائج ڪير ڀلا!!
*
زردارن جون زالون آهن مسڪينن جون مائون ڙي!
مسڪينن جون زالون زردارن جون محبوبائون ڙي!!
*
پنهنوارن جا پُٽڙا ڌيئون علم ڪنان محروم ٿيا!
ماڻهن جي هن ميڙ ۾ هو معصوم ڏسو مظلوم ٿيا!!
*
پير اسانجا جا پٽيل پنهنجي پيٽ جا پوڄاري!
قوم ويچاري کي ته هنيو تن هاڃن ۾ آ هيڪاري!!
*
“شاهه” اسانجا شيل شڪارن جا ته وڏا شوقين ٿيا!
قوم جو اونو ناهن ڪو هو ناڻي تي نابين ٿيا!!
*
مير اسانجا ميخانن ۾ مستيءَ ۾ مدهوش ڏسون!
قوم سندي ڪم ڪار ڪنان سي راڻا ٿا روپوش ڏسون!!
*
واگهه وڏيرا قوم وطن جا ويري، ويري، ويري، ڙي!
ماروئڙن ڏي نيّت تن جي ميري، ميري، ميري ڙي!!
*
ڪامورا هن ڏيهه سندا ٿا ڏينڀوءَ وانگر ڏَنگ هڻن!
قوم جو کنڌو هيڪاري سي کاڻا ويٺا روز کڻن!!
*
واپارين جو وارو آهي، خوب ملاوت اگهّه وڏا!
هيڻن ماڻهن جا سي کائي ويڙا رت چم ماس هڏا!!
*
ملان مئلن جيئرن جون هت ٻيڙيون ويٺا ٻوڙين ڙي!
ڦيڻن ڌاڳن سان ڏس سانگين جون پيا سيرون ڇوڙين ڙي!!
*
خوب خوشامدڙيا ڪي شاعر قوم جي ٻيڙي ٻوڙڻ ۾!
ڪوڙ جي ڪوڏين خاطر آهن پورا بغلن ٺوڪڻ ۾!!
*
ايڊيٽر ڪي قوم جي اکين پيا وجهن ڏس ڌوُڙ ميان!
سچّ کي سوريءَ چاڙهڻ خاطر ڪوڙئين ڇاپن ڪوُڙ ميان!!
*
هي هيڏو سارو دوکو دنيا ۾ ڪيئن سانگي ساهه کڻن!
هي سڀ ماڻهو گڏجي مارن کي ٿا هاڃي منجهه هڻن!!
*
سچا شاعر صدين تائين سڏبا پيا “سرويچ” هتي!
دوها هي دُک ڀريا تنهنجا پڙهبا پيا “سرويچ” هتي!!
*