ڏسان اُن ڏيهه ۾ ڏيڻيون
۽ ڏاريون ڏاڍ جا ڏونگر- اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
جوانن جا جٿا ٺاهي-قهارن تي پئون ڪاهي
ڇڏيون ليکا سندن لاهي-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ٻَڌي سندرا صفون جوڙي-مخالف مِڙ ڇڏيون موڙي
ڦِڪن جا سِر وجهون ڦوڙي-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
جتي ڀاڳين سندا ڀونگا-اُتي ڏسجن مٿي ڏونگها
وڍيو ڊيڍن سندا ڍونگا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
جتي جهانگين سندا گهرڙا-اُتي قاتل ڏسان ڪرڙا
پٽيون تن جا اچو پرڙا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڌراڙن جا جتي ديرا-اُتي آيا ڪي من ميرا
ڪريون تن کي ڪُهي ٻيرا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
“ڀٽائيءَ جون جتي ڀيڻيون-ڏسان اُن ڏيهه ۾ ڏيڻيون
وڍيون تن کي کڻي ڇيڻيون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڇڏيو هي جنگيون جهيڙا-ٿيو ڀائر سڀئي ڀيڙا
مچايو مرد ٿي ميڙا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
اچو ساٿي سڀئي سنڀري-هڻي نعرا پئون نڪري
ڪڍون هن ڏاڍ جي ڏگري-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
اُٿو اي! سنڌي سوڀارا-وٺو پنهنجيون ٻنيون ٻارا
ڪريون ويرين مٿي وارا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
اُٿو اي! لال للڪاري-هي مڪڙ سڀ ڇڏيو ماري
ڪُتن کي ڏيوسي ڪوڪاري-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڪريون هن سنڌ کي سائو-لهي ڏوٿين تان ڏولائو
چئون دشمن کي ڪر جائو-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
هتي وجهلن ٿيون وانگياڻيون-جلن جيئري هي جهانگياڻيون
سڏن آن کي ٿيون سانگياڻيون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
مَرن پييون مٺيون مائون-روئن ٿيون آب ريٽائون
اوهانکي سڏ ڪريان آئون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
عذابن ۾ هتي اديون-وهائن نير جون نديون
اچو ڙي! سڀ ادا اديون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڌڪن ۾ هت سوين ڌيئر-نماڻين کي پيا نيئر
ڪريو ويچارين تي ور-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
هتي پکڙن ۾ پنهنواريون-سَهن غيرن سنديون گاريون
ورو، مردود مِڙ ماريون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
هي پنهنجي “سيم” جا سانگي-نه تن وٽ ڪو دِلو دانگي
ڇڏايو جيل مان جهانگي-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
پُڪاري سنڌڙي پيئي-اچي واڳن جي ور ويئي
ڇڏايو سا ته سِر ڏيئي-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
وڳر هوندي ٿي ويچاري-چلن تنهنجي پٺيان چاري
اکيون مهٽي اُٿو آري-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ٿي جهوريءَ ۾ جُهري جيجل-جگر تنهنجي تي آهن جل
سِگها اُٿيو اڙي سوڍل-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
مري پيئي هيءُ مٺڙي ماءَ-گهڻيئي جان ۾ ٿس گهاءُ
ٿيو ڀيڙا اچي ڙي ڀاءَ-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڇڏي آرس اُٿو راڻا-نه ٽاريو ننڊ ۾ ٽاڻا
بچايون ڀاڳين ڀاڻا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
وڃن ٿيون شاهه جون وايون-ڳلين ۾ جي پيا ڳايون
سُتل ساٿين کي جاڳايون-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
درازيءَ جي نه دل ٻاريو-سخن ساميءَ جا جهونگاريو
ٽڪارن کي هتان ٽاريو-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
“قلندر” جي ڌمالن جي-”عنايت” جي حوالن جي
لاهيون حُبّ هالن جي-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڪريمي گهوٽ جا گفتا-رکو سڀ پاڻ وٽ پختا
ڪڍو دشمن سندا تختا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
مٺا هي بيت سانوڻ جا-سدا سيني ۾ سانڍڻ جا
ڪريو ڪي عهد آوڻ جا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
هي مڪلي جا منارا اڄ-هي ڪينجهر جا ڪنارا اڄ
بچايو يار پيار اڄ-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
هو سهڻي، مارئي، مومل-سڏي نوري، سسئي، سومل
لهو ليلان ۽ ڪونروڪَلَ-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
ڇڏيو جاني سڀئي جهڳڙا-وساريو وير اي! وڏڙا
سڻو “سرويچ” جا سڏڙا-اَٿَوَ سنڌو نديءَ جو سُنهن
*