راڻو ڳائي جيئن روبينه
اُن ۾ کوڙ سلامن جا ۽ ان ۾ گڏجاڻيون گفتار،
ان ۾ ويڙهيچن جا واڙا اُن ۾ اوٺي ايل پنهنوار،
ان ۾ پنهنوارن جا پاڙا اُن ۾ سرها سيڻ سنگهار،
منهنجي سهڻي سنڌ وطن جا ماڻهو جهڙا موتي لال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
ڍاٽي ماٽين وارا ۽ هو مانڌاڻين سان مست مٿير،
ڇانگون ڇوڙيو ڇانڀ ڇنن ۾ ڇيڪارون ڪن ڇيڪ ڇُڳير،
سانوڻ توڙي سياري ۾ سي ساڻيهه جي ڪن سار سوير،
دل جا داڻا من جا موتي سِر جا سائين ڀار ڀلير،
قرب ڀريا ۽ قولن پورا نيڪ نماڻا نيڪ نهال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن مارئڙن جي قيل مقال!
مٺڙي مٺڙي محبوبن جي ميٺ ڪنان ڀي مٺڙي يار،
ٻولي آ تن ٻاجهارن جي ماهيءَ ماکيءَ جي ڪرلار،
قول انهن جا جهڙو ڪارين مينهين ڪڙهيل کير نبار،
جي جي تن جون قرب ڪچهريون جوڌا جانب جان نثار،
وانگين پنهنجي ويڙهه وطن تان گهوري ڇڏيا آل عيال!
آته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
سُهڻن سُهڻن صاف سَدورن سانگين جو مَٽ ڪونه ڏسان،
جهوپن ۾ جرنيل جري تن جهانگين جو مَٽ ڪونه ڏسان،
ماڻهن جي ڪنهن ميڙ وڏي ۾مانجهين جو مَٽ ڪونه ڏسان،
سونهن صداقت صاف دليءَ ۾ سانبين جو مَٽ ڪو نه ڏسان،
بيباڪيءَ ۾ تن سان ڀائو شينهن ببر جي ناهي مجال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
جهڙا آهن ماڻڪ مارو، تهڙي تن جي ڍول زمين،
پيدا ٿيا ڪئين تنهنجي پيٽان عارف شاعر نيڪ امين،
سوني رُوسان سانگياڻيون جت حورن کان پڻ خوب حسين،
ڏينهن تتي ۽ مينهن وٺي ٿيون جوئر ٻاجهر ٻاٽ ڏرين،
نِگهه ڀران يا نهري ڀر ۾ ڳُڙ جون ڳڙيون تن جي ڳال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
ڀِٽ ڀران يا ڀاڻي ڀر ۾ ڀاڳياڻيون ڪن ڀوڳ عجيب،
ڪاپئي ڪنهنکي قرب منجهان ڏي ڳل تي سڪرون ڀيڻ غريب،
ڪاپئي حال اندر جو اوري ڪاپئي پنهنجو روئي نصيب،
ڳائن ويٺيون لاکيڻي جا لوڙائو سُر بيت عجيب،
ميلاپو ۽ ميل انهن جو ملڪن جي لئي آهي مثال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
پوڃاڙيءَ جو پاڪ پٽن تي ڌوُ ڌوُ ڌونرن جي ڌڌڪار،
ويل وچين جي وانڍيارين تي وهوا واحد ڪئي وسڪار،
ڇٻ ڇٻ ڇاڇر ڇيل ڇنن ۾ ڇولين جي تون ٻُڌ ڇڇڪار،
مڪلي منهنجي ماءُ مٿي اڄ جهڙ ڦڙ جهڙ ڦڙ ميگهه ملهار،
دم دم وسندي وڌندي رهي هي سنڌ سلامت هوءِ شال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
ساين سهڻين ٻنين ۾ ٻُڌ ونين جا ورلاپ الا،
اُلٿي جو ٻُڌ البيلين کان الفت جا آلاپ الا،
منڙو موهي مست بنائن، محبوبي ميلاپ الا،
ڏيهه ڌڻيءَ تي ڏاڍا آهن ڏوٿين جا ڏوراپ الا،
پلپل پائن پيچ پَسهه ۾ پرين جا هو پکڙا پال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقالا،
وو-وو-ولڙو-ولڙو وانگياڻين کان ڪو ته ٻڌي،
شاهه سچل ۽ سانوڻ جا سُر سانگياڻين کان ڪو ته ٻڌي،
مورو ڍاٽي-ڍاٽي، مورو ڍاٽياڻين کان ڪو ته ٻڌي،
لولي جي للڪار “لٿي جو” لويارين کان ڪو ته ٻڌي،
گيتن جي گونجار ڀلو ميان مست ڪيا ڪئين ماڻهو مال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
ڳورين ڳورين ڳوٺاڻين جا ڳاڱين تي هو ڳاٽ ڏسو،
پيرُن ڪارڻ پنهنوارين جي سِر تي سينها پاٽ ڏسو،
گرڙن گولن گگرالن تي گوندلين جا گهاٽ ڏسو،
وڻ وڻ جهڙو “ولهو” تن کي ساهيڙيون ڪن ساٽ ڏسو،
مَنَهَنِ ماڳن جي ڏس مهندان محبوبن جا مڙيا مال!
آ ته ٻڌايان تو کي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
چوڙيلين جي چوڙين جا چمڪار ڏسو ڪر چوڏهين چنڊ،
ماڙيچين جي منهن تي آهي مَرمَ حيا جو منڊيل منڊ،
“راڻو ڳائي جيئن روبينه” جيڏين جا تيئن ڳائن جنڊ،
کوهن تي خوشحال کٿيريون کائن خوش ٿي کير ۽ کنڊ،
مهراڻي جي ماڻهن مهندان موتيو موتي ٻئي بي حال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
سنڌ اَمڙ جي سيني تي ڏس نور نظارا نيڻن ٺار،
وڻ وڻ کي ڄڻ واسي ويو ڪو واس ولاتي سان وڻجهار،
جهومي جهومي جهنگ خوشيءَ ۾ جهڙو ڪو البيلو ٻار،
جهڙو ڪو البيلو ٻار ۽ جهڙي ڪا نخريلي نار،
ٽارين تي ڄڻ ٽؤنر ٽڪون ۽ لامن تي ڄڻ لويون لال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
گولاڙي ۾ گول پڪي يا آهي گُجر جي گَج جو گُل؟
ڄاريون جهڙا ڪرڪي ڄاڃي شاديءَ جو ڪن شوق شُغل،
ڪرڙن ڪنڊلا پاتا جهڙا ڦوهه جواني جهليا ڦُل،
ٻيرين کيرين کهنبا اوڍيا جهاٻن واري پاتئون جُهل،
جاري هر هنڌ جهرمر جلوا، جلوا جهومر جوت جمال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
ڪينجهر جا پُر ڪيف ڪنارا تن تان ٿيا قربان گهڻا،
“موئن” جي محبوب مٽيءَ تان حاڪم ٿيا حيران گهڻا،
“سنڌوءَ” جي پُرڪيف ڪنڌين تي ماڻهو ٿيا مستان گهڻا،
گاج ملير ۽ باران جا ٿيا عام مٿي احسان گهڻا،
“پوراليءَ” جي پاڻي تي جي پلجن تن ۾ قرب ڪمال!
آ ته ٻڌايان توکي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
سانگيئڙا “سِرويچ” سڀيئي سرويچن جي سرخ زمين،
ماروئڙا “ماهينڊ” مڙيئي محبوبن جي سرخ زمين،
ساٿيئڙا سِر ٽوڙ سڀيئي سانبئڙن جي سرخ زمين،
ڍوليا مولهين ساڻ سونهن ۽ ڍاٽيئڙن جي سرخ زمين،
هر هڪ دودو ديس دلاور هر هڪ جي آ هٿ ۾ ڍال!
آ ته ٻڌايان تو کي پنهنجن ماروئڙن جي قيل مقال!
*