مارو زندهه باد قلندر- مارو زنده باد
تون لال لکي او آلِ علي،
مان تنهنجي پڳن جي خاڪ کڻي،
اکڙين ۾ وجهان اي گهوٽ گهڻي،
تون مستن ۾ ممتاز مٺا،
تون سنڌڙيءَ جو شهباز مٺا،
تون اندر جو آواز مٺا،
تون هِند سنڌ آهين ياد قلندر،
مارو زنده باد قلندر-مارو زندهه باد!
هي ٻاٻاڻا ٻلوان اُٿيا،
بس! جهڙا ڪر طوفان اُٿيا،
هي ماڻهو مڻيادار اُٿيا،
۽ جهوپن مان جونجهار اُٿيا،
هي سورهيه ۽ سرواڻ اُٿيا،
هي چيتا شينهنءَ چرياڻ اُٿيا،
هي ڏوٿي ڏڦن ساڻ اُٿيا،
اڄ نر وڄائي ناد قلندر،
مارو زندهه باد قلندر-مارو زندهه باد!
هن پڙ ۾ پاپي پير رکي،
۽ وانگيئڙن سان وير رکي،
سو اهڙو ڪو آسان نه آ،
يا اَڪّ ۾ اٽڪيل نان نه آ،
هي ڏيهه جبل کان ڏاڍن جو،
جن ڏيل ڏڪايو ڏاڍن جو،
جو ويري وانگين “واڍن” جو،
سو ڄاڻ ٿيو برباد قلندر،
مارو زندهه باد قلندر-مارو زندهه باد!
هت جن جن ماڻهن رت ڏنو،
۽ سارو سوري سَت ڏنو،
هت جن جن ماڻهن ڪنڌ ڏنا،
۽ سَگّها پنهنجا سَنڌ ڏنا،
هت جن جن ماڻهن جنگ لڙي،
۽ پنهنجو ورتو دنگ دڙي،
جن پنهنجو ورتو ننگ لڙي،
سي قومون ٿيون آزاد قلندر،
مارو زندهه باد قلندر - مارو زندهه باد!
هر ويري ڍيري ڪرڻو آ،
هي سنڌو رت سان ڀرڻو آ،
هت هنڌان هنڌان دودا ايندا،
“بِلوءَ” جهڙا جوڌا ايندا،
جوڌا وڙهندا جوڙي جوڙي،
ڊيهون هڻندا ڊوڙي ڊوڙي،
ڇڪي لاهي وٺندس ڇوڙي،
“ماري” مردهه باد قلندر،
مارو زندهه قلندر-مارو زندهه باد!
ڪٿ “ڪاتر” جو ڪڙڪاٽ ٿيو،
ڪٿ گهوٻاٽي گو گهاٽ ٿيو،
ڪٿ ڪات ڪهاڙي ڪڙڪي پيو،
۽ مڪڙ جو ڪنڌ لڙڪي پيو،
هي ڳاڙها ڳڀرو گهوٽ اُٿيا،
۽ گهوٽ به چوٽان چوٽ اُٿيا،
ها ارڏا سي اڻ موٽ اُٿيا،
جن ديس رکيو آباد قلندر،
مارو زندهه باد قلندر-مارو زندهه باد!
هو گيدي آ گن مشنن سان،
هي ڏهيسر وڙهندس ڏنڊن سان،
هو بزدل آ بمبارن سان،
هي شينهن گڙن گجڪارن سان،
هو راند نه ڄاڻي ٻارن سان،
پيو اٽڪي اجرڪ وارن سان،
تن ڪيهر پٽ ڪنڌارن سان،
جي ٻاگهين جو اولاد قلندر
مارو زندهه باد قلندر – مارو زندهه باد!
هن سنڌڙيءَ تان سر گهور ڪبا،
هي هيڻا سڀ شهزور ڪبا،
هت دشمن ٽنگبا ڀالن تي،
۽ ڪانگ به لنوندن لاشن تي،
هي سنڌڙيءَ جا “سرويچ” اٿيا،
۽ ننگر ڀونگر ڀيچ اٿيا
هي پختا پائي پيچ اٿيا،
جي ڀور ڪندا بيداد قلندر
مارو زندهه باد قلندر – مارو زندهه باد!
*