هاري جاڳ
توتي قهر ڪروڙين ٿيا، تون ڪاڙهن ڪاڙهيل هاري جاڳ،
توسان وير وڏيري جو، تون ويل ۾ واڙيل هاري جاڳ،
تنهنجا ٻار ٻري ۾ ٻارهئي، ٻارڻ ٻاريل هاري جاڳ،
وِجهه ڪا پِنڃ وڏيري کي، ۽ وير سڀئي تون پنهنجا وار!!
پنهنجي پوَک بچائڻ لئه، تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
2
تون هِن ڌرتيءَ جو اَن داتا، پوءِ به توسان ويل وڏا،
تنهنجا ڪيڙن ڪوڏارين ۾، ٿي ويا جانب حال جڏا،
تنهنجو ماس ڳري ويو سارو، هاڻ رهيا بس! هاءِ هڏا،
توسان ويرين ويل ڪيا، ۽ تنهنجا ڪيا جي تنگ تڏا،
اُٿ ڦاڙ مٿا تون تِن جا ڀائو! ٺوڪي پنهنجي هر جو ڦار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه تون، مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
3
تون هن ڌرتيءَ جو اَن داتا، هرڪا پوک پچائين ٿو،
تنهنجي دم سان دنيا روشن، سهسين رنگ رچائين ٿو،
جهنگ، جبل ۽ برپٽ ۾ ڀي، ميلا موج مچائين ٿو،
پوءِ به بُکيو ۽ اَنگ اُگهاڙو، کائين سور سدائين ٿو،
هاڻ نه ويهه ڪر ويڙهه وڏي، اُٿ وَڍ وڏيرو ڪُٽ ڪمدار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه، تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
4
تون هيءَ ڌرتي چيري ڦاڙي، اوڀڙ جام اُڀاڙين ٿو،
تون ئي راتيون جاڳي راڻا! نِت نِت نانگ لتاڙين ٿو،
تون ئي سرديءَ گرميءَ ۾، هت ساهه مِٺي کي ساڙين ٿو،
پوءِ به ڳڀّي ڳڀّي جي لئه، ڳاڙها ڳوڙها ڳاڙئين ٿو،
سور نه سهه اي سهڻا هاڻي، ٻارڻ سنڌڙيءَ ۾ ڪو ٻار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
5
هيءَ تنهنجي پنهنجي ڌرتي آ، ۽ توکي پيارا پرتي آ،
هي تنهنجا ٻنيون ٻارا آهن، تنهنجي بستي بستي آ،
بس! تون ئي مالڪ مُلڪ سڄي جو، تُنهنجي هرجاءِ هستي آ،
۽ توڪئي هيڏي ساري هاڻي، ساجن ڇا لئه سُستي آ؟
تون شينهن وانگر شور ڪري، هي “ڏونگهن مٿن” وارا ڏار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه تون، مڪڙچونڊي چونڊي مار!!
6
تون “چونين، ڏانٽن، ڏاندارين سان” ويرين تي ڪروارا ڙي،
تون پانجارين ۽ پاهوڙين سان، موذين ۾ وِجهه مارا ڙي،
تون “وٽاڙن سان مار وڏيرا” لوڀين ۾ وجهه لابارا ڙي،
تنهنجي قسمت ڄاڻ ته جاڳي، چمڪيا هاڻ ستارا ڙي،
توسان ساٿ سڀن جو آهي، مُنهنجا مانجهي مڻيادار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه، تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
7
جي سوُئَر تنهنجا سَنڱ کڻن، سي سانَور ڀوري ڇڏ،
کانڀاڻين ۾ ڳوڙها پائي، ڏورڻ تن تي ڏوري ڇڏ،
تنگِ ڪيو جن توکي آ،تون تنگَ تِنهي جا توري ڇڏ،
“مرنداسين ۽ مارينداسين” چنگ اِهي ڪي چوري ڇڏ،
جنگ ڪبي اڄ جابر سان، تون جوش پسائي ڪو جونجهار،
پنهنجي پوک بچائڻ لئه، تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
8
تون سنڌڙيءَ جو “سِرويچ” سدا، تون هاري هيرن کان به مٿي،
تنهنجو منصب مانِ مٿانهون، تنهنجي قيمت ڪير ڪٿي!؟
تون ئي ڪڻ مان ڪيچ ڪرين ٿو، سونا سهڻا سنگ سٿي،
“توئي ڪوڏر ڪُهاڙيءَ وارا” “قومن جا ڪيا ڪنڌ مٿي”
بعد خُدا جي بيشڪ تون ئي، آهين خاصو خلقڻهار!!
پنهنجي پوک بچائڻ لئه، تون مڪڙ چونڊي چونڊي مار!!
*