دودا ۽ دلاور
هر اِنچ انهيءَ جي تان فدا جان ڪنداسين،
مِڙ مال مَڏيون ملڪ تان قربان ڪنداسين،
دشمن به سڀئي تنهن جا ٻڌي ٻان ڪنداسين،
اسين قوم اُها جنهنجي هڪل هاڪ مُدامي!
سوڀون به صبح شام ڏين جن کي سلامي!
اسين پنهنجي وطن جا ته وفادار سپاهي،
اُن ڏي جو تڪي تنهن جي ڪريون ترت تباهي،
ڪڙڪي ٿا پئون تنهن تي مثل قهر الاهي،
تاراج ڪري تنهن جا ڇڏيون تاج ۽ شاهي،
دنيا تان ڇڏيون تنهنجو نشان نانءُ مٽائي!
کن پل ۾ ڇڏيون تِنهنجا قصر ڪوٽ ڦٽائي!
اسين جُنگ فنِ جَنگ کي ڄاڻون ٿا سراسر،
مارڻ ۽ مرڻ کي ٿا چئون ڳالهه برابر،
آ ذات اسان جي ته دنيا ۾ نشانبر،
سڏجون ٿا سڄي ڏيهه ۾ دودا ۽ دلاور،
اڳيان به اسان جي ئي اچي ڪو ته خبر پئي!
۽ ضرب اسانجيءَ کان بچي ڪو ته خبر پئي!
رهزن جي سِر ڌڙ کان ڪٽي ڌار ڪريون ٿا،
۽ ڌڙ کي وري تِنهنجي ٽڪر چار ڪريون ٿا،
برباد تِنهن مّڪار جو، گهر ٻار ڪريون ٿا،
نادان انهيءَ کي ته نِگهوسار ڪريون ٿا،
جو سنڌ اَمڙ ڏي ٿو نظر بد سان نهاري!
تنهن کي ٿا هڻون ڪان، سرِ راهه بيهاري!
دشمن جو اسان کان ته ڏڪي خوب بدن ٿو،
رڪجي به وڃي تنهنجو ئي منجهه رت رڳن ٿو،
هڪدم ۾ لڳي تنهنجو وڃي ماس هڏن ٿو،
نئوڙت سان گهري سو ته اسان کان به اَمن ٿو،
جو آڻ مڃي تنهنکي ڏيون جاءِ جگر۾!
ڪوٺي ٿا ويهاريونس سدا پنهنجي وڳر ۾!
مردود اسان کان ڪو بچي ڪين سگهي ٿو،
بزدل ڪو اسان کان ته، ڀڄي ڪين سگهي ٿو،
لُچ لنب اسان کان ڪو، لڪي ڪين سگهي ٿو،
هڪ پير پهلوان ڪو، هٽي ڪين سگهي ٿو،
ميٽي ٿا ڇڏيون غير جا ناپاڪ ارادا!
هو ڀل ته ڪري ڪيڏا غضبناڪ ارادا!
اخلاق، ادب، قرب، ڌراوت آ اسانجي،
مشهور هنڌين ماڳ، شجاعت آ اسانجي،
صدين کان پڇو سچ ته، امامت آ اسانجي،
دشمن تي ڪرڻ رحم، روايت آ اسانجي،
هيڻن سان حمايت ۾ هميشه کان نشانبر!
ظالم سان بغاوت ۾ هميشه کان نشانبر!
“سرويچ” اسين سنڌ سونهاريءَ جا ثناگر،
مهراڻ مٿان آهيون، دل و جان سان نڇاور،
سڀ پاڻ ۾ ئي آهيون، سڳا ڀاءُ برادر،
اوکي ۾ آهيون هيڪ ٻئي جا يار برادر،
هن سنڌ جي دشمن جو ڇڏيون ساهه سُڪائي!
کن پل ۾ وجهون تِنهن جون اسين واهون چڪائي!
*