گرز، ڪهاڙيءَ گولي سان!
هيءَ ٻولي ڇَّٽ ڇڳيرن جي،
هيءَ ٻولي دُنگ دليرن جي،
هيءَ ٻولي وير ونجهيرن جي،
هيءَ ٻولي مردن مانجهين جي،
هيءَ ٻولي وانگين وانجهين جي،
تون لت نه هڪڙي سهندين لوڀي،
منهنجن جوڌن جانين جي،
تو وير وڌو آ ڄاڻي واڻي، ٻلوانن جي ٻوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳاگُرز، ڪهاڙي، گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي دولهه دودن جي،
هيءَ ٻولي سورهيه سوڍن جي،
هيءَ ٻولي جُنگن جوڌن جي،
هيءَ ٻولي ڳڀرن ڳوڌن جي،
هيءَ ٻولي ڪيهر ڪوپن جي،
هيءَ ٻولي مرد ملوڪن جي،
ڪا ڪاڻ نه جن کي آهي بلڪل،
تنهنجي توب بندوقن جي،
هي گهوٻاٽن سان گهوٽ اُٿيا ٿئي، لال لطيفي لوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا گُرز، ڪهاڙي گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي سورهيه سوڍين جي،
۽ جُنگ جنگاور جوين جي،
هيءَ ٻولي اهڙين مائن جي،
جن موڙي هوڏ هوائن جي،
آ! اختر، رياض، ۽ ڀاڳيَن جي،
هي ٻولي سنڌ سڀاڳيَن جي،
اڄ تو کي ٻيرا ٻوٽ ڪندي،
هر نار نپايل ٻاگهين جي،
هي ريٽي رنگ اٿيون ٿئي راڻيون، رنڱجي ريت رتوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا گُرز، ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
هيءَ سنڌ انهن سنگهارن جي،
جن بيخ ڪڍي غدّارن جي،
هيءَ سنڌ انهن سرواڻن جي،
جت راند رچي رت ڇاڻن جي،
هي وڳّ وريامن ويرن جو،
جن زور ڀڳو زنجيرن جو،
تون ڪانئر تن کي ڇا ته ڪندين؟
هي ملڪ سڄو مهميرن جو،
هي ڪونڌر، ڪنڌ ڪٽيندا تنهنجو، لاکيءَ لٺ ڪڙوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا گُرز، ڪهاڙيءَ گولي ءَسان!
هي ميڙ انهن منصورن جا،
جن ڪنڌ ڪَپيا ڪنٽورن جا،
هي ميڙ مجاهد ٻارن جا،
۽ “چوٿينءَ مارچ” وارن جا،
هي ميڙ مٿيرن مڙسن جا،
هي ڀير بهادر ڀائن جا،
هي ڀاڳيا ڀاڳ ڌڻي پيا جاڳي،
وٺندءِ وير ايامن جا،
ها وٺندءِ وير ايامن جا، سي ڏنڊي، ڏور، پروليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا گُرز، ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي ٻيلن وارن جي،
هيءَ ٻولي پاڪ پنوهارن جي،
هيءَ ٻولي ٻانهين وارين جي،
۽ نيڪ حياور نارين جي،
هي ٻولي ڳاڙهن گهوٽن جي،
اڙٻنگ جوان اڻ موٽن جي،
جن ڪاڻ ڪڍي ڪنهن پر نه ڪڏهن،
آ! ڪنهنجي قيد ۽ ڪوٽن جي،
هي ٽوڙيو بند ٽپن پيا ساٿي، ٽانڊا هر هڪ ٽوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين، مڪڙ موڳا گُرز ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي گهوٽ ڀٽائيءَ جي،
۽ “سّچل” لال “سوائي” جي،
هيءَ ٻو لي شاهه عنايت جي،
هيءَ ٻولي راهه هدايت جي،
هي ٻولي لکّ ڪروڙن جي،
ڀرجهل ڀاءُ ڀلوڙن جي،
هت يو-پي-سي-پي ڪانه کپي،
جا آهي ولّ وڳوڙن جي،
هت صاف سنڌي ۾ ڳالهائي ڙي!! هر هڪ ديس ڌڻوليءَ سان!
نه ته ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا گُرز، ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي لعلن جهولي آ،
هت هرڪا ٻولي گولي آ،
هيءَ ٻولي هيرا موتي آ،
۽ سنڌوءَ پاڻيءَ ڌوتي آ،
هيءَ ٻولي ڳائي وڄائي آ،
۽ هن ۾ شاهه ڀٽائي آ،
۽ هن ۾ ڪافي وائي آ،
۽ هن ۾ سونهن سوائي آ،
۽ هن جي سنڌو هڻندي توکي ڇيرا هر هڪ ڇوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا، گرز، ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
هيءَ ٻولي ٻاون ويرن جي،
هيءَ ٻولي قومي هيرن جي،
هيءَ ٻولي دودي هوشوءَ جي،
هيءَ ٻولي حيدر بلوءَ جي،
هيءَ ٻولي سهڻن سنڌين جي،
۽ جنگين جي جرنيلن جي،
هيءَ ٻولي آهي ٻوڙا، گونگا!
سنڌڙيءَ جي “سرويچن” جي،
هن ٻوليءَ جو هر ٻار چوي پيو، ٻولي وٺندس گوليءَ سان!
تون ڄاڻ مري وئين مڪڙ موڳا، گرز، ڪهاڙيءَ گوليءَ سان!
*