رجهي ڪين جتي ٿو!
ڏاڍن جو غريبن کي، ڏنڀڻ سهي نه سهگان ٿو !!
بي خوف زمانو هي خطرناڪ ويو ٿي،
هڪ رات منجهس يار، رهڻ سهي نه سگهان ٿو!!
ڪپڙي جي ٽڪر ڪاڻ، يا ماني جي ڳڀي لئي،
معصوم نياڻين، جو، روئڻ سهي نه سگهان ٿو!!
هي ٻار اگهاڙا ۽ اَگها پيٽ بکيا ڙي،
رستن تي انهن جو ته رُلڻ سهي نه سهگان ٿو!!
ڪنهن شرم وندي ڌيءَ جو، شڪارين کان بچڻ لئي،
ليڙن ۾ گُهتون ڏيئي لِڪڻ سهي نه سهگان ٿو!!
هن جوءِ سندو جهوپڙيءَ ۾ جوان ڌيئن سان،
سردي ۾ اڙي سائين! ڏڪڻ سهي نه سگهان ٿو!!
هن ڀيڻ بکايل جو اميرن جي درن تي،
سڻڀي ڪنهن گرهه لاءِ سِڪڻ سهي نه سهگان ٿو!!
هن شهر ڀرئي ۾ ڪنهن رنڙيءَ جي جهڳيءَ جو،
برسات ۾ او ڀائو ٽمڻ سهي نه سگهان ٿو!!
هن ناز نماڻيءَ جو اگهاڙي ته اُرهه سان،
آني ڪَ ٽڪي لاءِ پنڻ سهي نه سگهان ٿو!!
زردار سندي ظلم سبب ٿاڻي جي اڳيان اڄ،
ڪنهن زال اگهاڙي جو نچڻ سهي نه سگهان ٿو!!
بيمار ٻچو هنج ۾ هاري جي هنجون ماءُ،
ڳوڙهن جو ڳلن تان سو وسڻ سهي نه سگهان ٿو!!
گرميءَ ۾ کڻي ڳوڻيون ڪا جوءِ ويچاري،
سيني تان پگهر تنهنجي وسڻ سهي نه سگهان ٿو!!
جو ڏيج ڏکيءَ کي ته مليو ماءُ مٺيءَ کان،
مانيءَ جي ٽڪر تي سو مٽڻ سهي نه سگهان ٿو!!
دولت جي نشي ۾ ته ڪنهن زردار سندو ڙي،
مسڪين جي ڄاين کي تڪڻ سهي نه سگهان ٿو!!
بيمار ٻُڍو جنهن جو لڳو ماس هڏن سان،
ڪمزو انهيءَ جو ته ڪنجهڻ سهي نه سگهان ٿو!!
راتيون ۽ سڄا ڏينهن رجهي ڪين جتي ٿو،
دوزخ جي برابر سو جيئڻ سهي نه سگهان ٿو!!
مجبور ڪري ڪنهن کي ڏيئي پير نڙيءَ تي،
رشوت جا اهي نوٽ وٺڻ سهي نه سگهان ٿو!!
هيڻن جي حقن تي ڇو حميرن جون هلائون،
مارئي جو مٿان کوهه کڄڻ سهي نه سگهان ٿو!!
مارن جا جتي ماڳ منهه مال مُنيون ڙي،
غيرن جو انهيءَ جُو ۾ گهمڻ سهي نه سگهان ٿو!!
ڍاٽي ٿا گذارين جتي ڍار ڍنگهر جي،
پکڙن جو انهي پڙ تان پٽڻ سهي نه سگهان ٿو!!
مارن جي مقالن ۾ غزل ڊيگهه ڪري ويو،
اشعار گُهٽي بند ڪرڻ سهي نه سگهان ٿو!!
جت قوم سگهي ساهه لئي محتاج رهي ٿي،
اُت شعر خوشامد تي لکڻ سهي نه سگهان ٿو!!
جاڳڻ جو اَٿوَ وقت سڏي ماءُ مٺي پئي،
ساٿين جو سڄي رات سمهڻ سهي نه سگهان ٿو!!
“سرويچ” لکان ڪيئن نه سنگهارن جي ڏکن تي،
ايڏو هي وڏو سور سڄڻ سهي نه سگهان ٿو!!
*