ٿي ڀونگا تن جا ڀينگ ويا..!
هن سّچل گهوٽ ڀٽائي جهڙا ڪامل ڪلنگيدار ڄڻيا،
هن دودي هوشو بلوءَ جهڙا جري ۽ جونجهار ڄڻيا،
هن جوڌا جوڌا جُنگ ڄڻيا هن ٻاونگ ٻاون وير ڄڻيا!!
اي ساٿي سنڌ اَمڙ جي مٽي ڪهڙا ڪهڙا مير ڄڻيا!!
اڄ سنڌ وطن جي ساري آ ۽ پنهنجي ناماچاري آ،
اڄ رت اوهانجي لائي ٻچڙا گهر گهر ۾ گلزاري آ،
هيءَ جنگ جبر سان جوٽيل پنهنجي جاري جاري جاري آ،
اڄ مارئي ٻاگهي زرقا سنڌ جي هرڪا ناري ناري آ،
اڄ اختر مائي ملوڪان ڀاڳي جهڙيون ڄايون ڀاڳين ۾ !!
ڇا سوز سمايل آهي شاعر! پنهنجي گيتن ڪافين ۾!!
ڪجهه پنهنجن دردن سورن جي اڄ يارن سان ڪا ڳالهه ڪجي،
جو ماڻهن تي هت گذري ٿو، سو اندر جو احوال ڪجي،
جو حال حبيبان آهي سو ئي ويهي پريان نال ڪجي،
هت جيئون ڪيئن ٿا سو ئي سارو عرض حقيقت حال ڪجي،
هت ڪيئن ٿو مارن ماڻهن جو بس جيئري پٽيو ماهه وڃي!!
۽ ڪيئن ٿو ساڙيو سانگين جو ير سورن ۾ هت ساهه وڃي!!
هر وک مٿي هت ويٺا آهن واڳن جيڏا وات گهڻا،
هر ڪنُڊ مٿي سي قاتل کڻيو بيٺا آهن ڪات گهڻا،
بس ماڻهوءَ جو ڪو ماس ملي ايءَ! تسبيح تي ڪن تات گهڻا،
هي هيڏو سارو دوکو ماڻهن سان پيا ڪن ڏينهن رات گهڻا،
ڪي ملان مارُن ماڻهن جو هت ٻيڙيون ويٺا ٻوڙين ڙي!!
هو مذهب کي منجهڙايو خالي هٿ جون ويٺا جوڙين ڙي!!
هت ماڻهن جو ويو ماس سُڪي ۽ رت جي تن ۾ ناهي رتي،
ٿي ڀونگا تن جا ڀينگ ويا ۽ ڌرتي تن لئي تيز تتي،
سڀ چور وڏيرا چورائي ويا تن جا پوکيل چيٽ ڪَتي،
هت مسڪينن لئي آهي سائين ڪاري ڪاري قيام متي،
هي ريهون ڪريو راتو ڏينها رت جا ڳوڙها روز روئن!!
هي لاکيڻا لک بار لُڇن ۽ لڙڪن سان ٿا مُنهن ڌوئن!!
ڪو ڪنهن جو ٻچڙو کير ڦڙي لئي ساري ساري رات رڙي،
ڪا ڪنهنجي ڌيءُ نماڻي ننڍڙي سورن ۾ سڀ مند سڙي،
ڪا ڪنهنجي ڀيڻ بکن جي ماريل بک جا ويٺي باب پڙهي،
۽ ڪن جي ساريون ساريون راتيون چُلهه تي ڪُنڙو ڪون چڙهي،
لک چير سدن چم منجهه پيا هو چهڪن کان ڏس چُور ٿيا!!
هي مورن جهڙا مارو ماڻهو مانيءَ لئي مجبور ٿيا!!
اڄ سونهن وڃايل سانگياڻين جو سورن ساڙيو ساهه الا،
ٿو پئسي پائي سير وڪامي ماروئڙن جو ماهه الا،
اڄ ويل ٻري ويو واٽن تي ۽ ويئي ويچارين واهه الا،
هو ليڙ لٽي ۽ ڀور ڳڀي لئي ڳوٺاڻيون ٿيون ڳاهه الا،
هو مرضن ۾ هر مهل مرن ۽ درمل دارون ڪون ٿئي!!
هت هرڪو ڏاڍو هيڻن جو ٿو رونشا ڪريو رت پئي!!
ڪي پير هتي پڳدار سڏائي پلپل ڪن پيا پاپ وڏا،
ڪي مير چٻاڙي ماڻهن جا ويا کائي رت چم ماس هڏا،
ڪي رئيس رڳو ئي ماڻهن تي ڪن ڪاهون ڪوڙا ڪيس ڦڏا،
ڪي ملان ويٺا مسڪينن جي لولن تي بس لاهي لڏا،
ڪو مُرشد ويٺو آهي مريدن جو اڄ سارو مال تڪي!!
ها مال تڪڻ سان گڏ ٻي ڪا موچاري پيو زال تڪي!!
ڪن ٽرڙن ڪامورن جي هت پئي لوڪ سڄي ۾ لانگ لڳي،
هت رشوت جي اي راڻا ڀاءُ ڀڙ ڀڙ ڪريو باهه ڌڳي،
هت مسڪينن اڄ ماڻهن کي آ ٺوڳين ڇڏيو خوب ٺڳي،
هن پنهنجن وانگين ويڙهيچن سان ورڏيو ويري روز وڳي،
اڄ دانهن جو ڪو داد نه ٿئي بس ڏاڍو آ انڌير هتي!!
هن بيداديءَ ير نگريءَ ۾ آ هيڻن جو چئهُ ڪير هتي!!
هت چور وڏيرا ڪامورا بس ٽيئي جهڙا ڀاءُ سڳا،
ٿا مسڪينن کي ماريو ڦريو پائن عمدا ويس وڳا،
ڪن ٻنيون ونيون ڀيليون ۽ ڪي ڪاهي ويا سڀ ڍور ڍڳا،
اڄ لويارن جي لڄ لٽڻ لئي لاهي پاهي لُنب لڳا،
هي هيڏو سارو ويل ٿئي هت وانگين سان هر ويل ميان!!
جي حّق گهرن اڄ تن جي لاءِ سوريون سختيون جيل ميان!!
اڄ جهانگيئڙن جي جوين کي آ گج ڇنل ۽ گوڏ ٻڌل،
اڄ سانگياڻين جا سَنڌ سڪي ويا سيرون چم ۾ سينڌ سڪل،
ٿو لوڪ مٿانئن ٽوڪ ڪري آ هو هو جي هر پار هڪل،
هر سّج نئين ٿئي ناحق تن سان نيرانيون ۽ نيڻ ڀنل،
اڄ اهڙن ڌيئن جي ڪو ڪريون دردن جو درمان ميان!!
جيئن مانيءَ تي وڪجن نه ڪڏهن هِت ماروئڙين جا مان ميان!!
هي پنهنجن مٺڙن مٺڙن مارُن هيڻن جا حالات ڏسو،
هيءَ هيڏي سانگين جي اڄ سِر تي سورن جي سڪرات ڏسو،
هيءَ هيڏي بيمارين جي تن جي ڀونگن تي برسات ڏسو،
هي هيڏا ويرين جا اڄ تن تي واڳُن وانگر وات ڏسو،
هو واچوڙن جيئن ويڙهي ويا اڄ وانگيءَ وانگيءَ وانگيءَ کي!!
پر ڪيئن نه ڏاڍن آهي ڪُٺو هن قوم نڌڻڪيءَ نانگيءَ کي!!
هي ماڙين جهڳين جي هت جيسين جاري رهندي جنگ ميان،
هت ڏاڍا هيڻن کي پيا جيستائين هڻندا ڏنگ ميان،
هي دولت جو آ جيسيتائين اونڌو اُبتو ڍنگ ميان،
بس تيسيتائين ڪنگالن جي گهر ۾ رڙندا ڪنگ ميان،
سڀ ٻار سندن بيمار بکيا ۽ جاهل رهندا رهندا پيا!!
هو آني اڌ لئي رستن تي رت روئيندا رلندا پنندا پيا!!
اڄ ننڊن مان بيدار ٿيو اي! مِلُّن جا مزدور اٿو،
اي هاريو! پنهنجا حق وٺڻ لئي ڀيڙا ٿي ڀرپور اٿو،
اي جوان اٿو! ۽ ٻار اٿو! سڀ پوڙها پوڙها جهور اٿو،
۽ ظالم کي اڄ زير ڪرڻ لئي کوڙ کڻي انبور اٿو،
اڄ سنڀري سڀ “سرويچ” اٿو! اڙٻنگ اٿو اڻ موٽ اٿو!!
۽ ڏاڍن کي اڄ ڏارڻ لاءِ ڪونڌر ڪونڌر گهوٽ اٿو!!
*