نظم: اَرُون ڌَتي : روبينہ ابڙو
سِنڌُ مون کي ساھَ کان ڀي ويجھڙي!
بادلن مان ٿي وَسين هُن پار تون؛
مان هِتي ٻن سَرحدن جي موڙ تان
ڪنھن ڪبوتر جيئن اُڏاري ٿي وڃان!
ها؛ تڏهن تو مان اُٿاري ٿي وڃان!!
لَفظَ تنھنجا ٿا لڳن ٽاڪن جيان،
ديسَ جي اُڊڙيل بَدن تي جابجا،
انگريزيءَ ۾ ڪَرين اُلڪو جڏهن
حَرفَ هِنديءَ ۾ وَڃن وِکري سَڄا؛
ديسَ منھنجي جو بَدن چوٿون حصو،
ديسَ تنھنجي جو بَدن باقي سَڄو.
تو ۽ مون جيڪو وڃايو سالَ ٿيا؛
مُلڪَ منھنجي جا سڀئي رَستا جڏهن
ٿا پُڄن تنھنجي وَطن ۾ سھڪندا
موتَ جا پاڇا ڏسان هر چوڪَ تي،
چوڪُ جنھن تي آئون ماري ٿي وڃان!
ها، تڏهن تو مان اُٿاري ٿي وڃان!!
راتِ جو ناول منجهان نِڪريو اچين
ڏينھن جو اخبار ۾ گُم ٿيو وڃين!
هَر دَفعي ٿي پاڻ مان پيدا ٿئين
۽ ڪُراڙي ٿي وري ٻيھر ڄَمين؛
روزُ هُو ’ننڍڙين شين وارو خُدا‘
مون ڏٺو ڏاڍو وڏو هڪ اَکِ سان
تون ڪرين جا زورَ سان ٿي رَڙِ هُتي
مان هِتي تِنھن جو پَڙاڏو ٿيو پوان؛
جَرَ جيان جاڳي پوين ٿي مون اندر،
پاڻَ ۾ جڏهين سُمھاري ٿي وڃان!
ها؛ تڏهن تو مان اُٿاري ٿي وڃان!!
تون لَتا جي لاتِ مان ٻُڌجين پئي!
۽ ڪڏهن اندرا اُٿَي ٿي تو منجهان...
ڪالھ مون ڪَشمير ۾ توکي ڏٺو
خوفَ جو پيانو هُيو تو ۾ وَڳو،
بمبئيءَ جي ڀَر منجهان گُذري جڏهن
تو وَرائِي ٻانھن جو بَنگال ۾
دَردُ دهليءَ جي دُکي دِلِ ۾ پيو...
تون رهين ٿي ڪلڪتي جي ڪُنڊَ تي
پر سڄي سَنسارَ ۾ نروار تون؛
تون تہ اُجري ۽ اَڇي آسام ۾
سِنڌُ ۾ ٿيو آئون ڪاري ٿي وڃان!
ها، تڏهن تو مان اُٿاري ٿي وڃان!!
ها، تڏهن تو مان اُٿاري ٿي وڃان!!!