غزل: سائينداد ساند
سڄي گفتگُوء ۾، ھو ويڙھيل وڇوڙو
گُلن کي ڏسڻ سان اکيون ٿيون اُداسي
بھارن جي بُوء ۾، ھو وڙھيل وڇوڙو
مِليو ٿي جو ماڻھو: نماڻو نماڻو
ڪو جانان جي جُوء ۾، ھو ويڙھيل وڇوڙو
الا ايڏي ڪوسي ھوا ناھي ھُوندي
لڳو ٿي ڪو لُوء ۾، ھو ويڙھيل وڇوڙو
طَبيعت ۾ تلخي ڀلا ڪيئن نہ ايندي!
لڱن جي لھُوء ۾، ھو وڙھيل وڇوڙو
ڇڏيو سانوڻي ۽ بڊو ڀي ڀُلايو
اسان سان اَسُوء ۾، ھو ويڙھيل وڇوڙو!