ڪھاڻي _ چنيسر سِين چاڳ : بادل جمالي
هيلوڪين گرمين جي موڪلن ۾، هن ڳوٺ جو چڪر لڳائڻ جو فيصلو ڪيو، ڪن خاص معاملن تي گهر وارن سان مشورو بہ ڪرڻو هئس... گهر پھتو تہ سڀ مٿس ٻلھار وڃڻ لڳا. آڌيءَ رات تائين سڀني کي دلچسپ قصہ ۽ لطيفہ ٻڌائي کلائيندو رهيو. صبح تيار ٿي ناشتي لاءِ ويٺو تہ ماڻس خوشيءَ کان ڪپڙن ۾ نہ پئي ماپي.
”جاني ابا، رب پاڪ جا ڪروڙين احسان آهن، جو تون اسلام آباد جھڙي بادشاهي شھر ۾، وڏي عھدي تي پھتو آهين. سڄي خاندان کي تنھنجي مٿان فخر آهي پرين..!“
پٽ کي پاٻوھہ مان ڀاڪر پائي، چُميون ڏيندي، هُوءَ جذباتي ٿي ويئي. اکين ۾ ڀرجي آيل خوشيءَ جي لڙڪن کي، پوتيءَ جي پلئہ سان اگهي ورتائين.
”وڏو عھدو تہ ڪونھي امان، سترهين گريڊ جي ليڪچراري آهي. سترهين گريڊ کي اسلام آباد وارا غريب غربي جو گريڊ ٿا سمجهن. اتي ٺٺ وارو گريڊ ٻاويھون آهي. ويھون، ايڪيھون گريڊ بہ چڱيرڙا سمجهيا ٿا وڃن، باقي سترهين جي ڪا وڏي اهميت ڪانھي.“
”جاني تون گريڊن جي ڊوڙ ۾ شامل تہ ٿيو آهين نہ... ٻاويھون بہ توکي ڪڏهن رب ڏياريندو. منھنجيون دعائون اٿئي بابا..!“
”ڇڏ گريڊن کي جيجل، پنھنجي خبر ڏي، طبيعت تہ ٺيڪ اٿئي نہ؟ مائٽ مٽ سڀ خوش تہ آهن نہ؟“
”شڪر آهي رب جو، سڀ خوش آهن مٺا، آئون بہ تَڳان پئي... ماما بابر خان تياريون پيو ڪري ڌيءَ جي شاديءَ لاءِ، ڏاج گڏ ڪرڻ لاءِ هڻ وٺ لڳي پئي اٿن. ڀاڄائي مھرالنساء روز پئي شھر جا چڪر هڻي، ڪڏهن سونارن وٽ، تہ ڪڏهن درزين وٽ، پاڻ کي بہ هاڻي چُرڻ گهرجي ابا. شاديءَ جو سامان گڏ ڪرڻ ۾ بہ تہ وقت لڳندو نہ...؟“
”مان هينئر شاديءَ جي چڪرن ۾ نٿو پوڻ چاهيان امان... نئين نئين نوڪري لڳي آهي، ٿورو سيٽ ٿي وٺان، مون کي نہ ڦاسايو...“
”ڦاٿل تون سالن کان آهين ٻچا... شھزادي تنھنجي مڱ، جوان ٿيو ويٺي آهي، ماما جي طبيعت جي خبر بہ اٿئي، اهڙيون ڳالھيون ڪري، هن کي ٻُرڪا نہ ڏي، صوبيدار صاحب اسان جو جيئڻ حرام ڪري ڇڏيندو!“
”پوليس آفيسر هجڻ جو مطلب اهو تہ ڪونھي، تہ هُو گهر وارن سان بہ دهشتگردن جھڙو سلوڪ ڪري...“ هُو نيرن اڌ ۾ ڇڏي، وڃڻ لڳو، تہ ماڻس کان دانھن نڪري ويئي:
”اڙي ابا، وڃين ڪيڏانھن ٿو، نيرن تہ پوري ڪري وڃ...“
هُو ٻاهر نڪري ويو. ماڻس پنھنجي منھن ڪروڌ ڪندي رهي:
”ڇا تہ زمانو آيو آهي، اولاد کي مائٽن جو ڳالھائڻ وڻي ئي نٿو، توبھن...! گهڻو علم بہ ماڻھوءَ جو دماغ ڦيرائي ٿو ڇڏي..!“
ميران ڪمري ۾ داخل ٿي، تہ ماءُ کي پنھنجي منھن ڳالھائيندي ڏسي پڇيائين، ”امان، ڪنھن سان پئي ڳالھائين، ڪمري ۾ تہ ڪير ڪونھي..؟“
”چَري ٿي ويئي آهيان امان، پنھنجي منھن پئي وِڦلان...“
ميران کي وڌيڪ پڇڻ جي همٿ نہ ٿي، تہ هُن پاڻ ئي ڳالھہ وائکي ڪئي.
”شھزادو تو وارو ڀاءُ ٿو چوي تہ، شادي نہ ڪندس. هاڻي ڪير هن کي سمجهائي، تہ هي ڪو نخري ڪرڻ جھڙو معاملو ڪونھي. ڪنوار جا مائٽ ڏاج پيا گڏ ڪن، مامھين ڪو سولو ماڻھو آهي، جو هُو ماٺ ڪري ويھندو..؟“
”ادا کي ريھي، ريبي، ڪنھن نموني سان راضي ڪريو، دڙڪي دهمان سان تہ هُو اڃان بہ ضد تي چڙهندو، شھزاديءَ جھڙي شھزادي ڪنوار، آخر ڇو نٿي وڻيس..؟!“
”مائي وڻڻ نہ وڻڻ واري ڳالھہ تہ ڪري ئي نٿو، جواب ئي رُکو ٿو ڏئي تہ شادي ڪونہ ڪندس، ڀلا اها بہ ڪا ڳالھہ ٿي..؟“
”تون خواهمخواھہ پنھنجو بلڊپريشر نہ وڌاءِ... بابا کي ٻڌاءِ، هُو گُهٽيندس تہ پاڻھي سڌو ٿي ويندو.“
رات واري ماني کائي سڀ فارغ ٿيا، تہ حاجي ابوالحسن پٽ وٽ پھتو، ”ڪھڙا حال آهن يار، اڄ سڄو ڏينھن نظر ڪونہ آئين، ڪٿي هئين؟“
”اتي ئي هئس بابا سائين، دوستن سان گڏ ٿورو واھہ تي چڪر ڏيڻ ويو هئس.“
”ماڻھين ٿي چوي تہ، تون شاديءَ کان لنوائين ٿو، ڇو پٽ، ڪا خاص ڳالھہ آهي؟“
”ڳالھہ ڪائي ڪانھي بابا، منھنجو اڃان شاديءَ جو ارادو ڪونھي، مھرباني ڪري، مون کي نہ ڦاسايو.“
”پٽ، انڪار جو تو وٽ ڪو مناسب سبب بہ ڪونھي نہ، اسان تنھنجي مامي کي ڇا جواب ڏيون؟ هُو تہ تياريون بہ ڪيو ويٺا آهن.“
”اول تہ مان شادي ڪندس ڪونہ، ڪڏهن ڪندس بہ تہ، ان ڇوڪريءَ سان تہ هرگز نہ ڪندس... بابا سائين، شاديءَ لاءِ ضروري آهي تہ ڌُريون هڪ ٻئي کي ڏسن، پسند ڪن، يا گهٽ ۾ گهٽ هڪ ٻئي کان چڱيءَ طرح واقف تہ ضرور هجن، شادي تڏهن ڪامياب ٿيندي.“
”تون اهي شھري ڳالھيون ٿو ڪرين، سھڻا، هتي ائين ڪونہ ٿو ٿئي... ماڻھين سان منھنجي شادي ٿي هئي، تہ منھنجي مائٽن هن کي ڏسي پسند ڪيو هو. هيءَ ٻئي ڳوٺ ۾ رهندي هئي، مون تہ هن جي شڪل بہ ڪانہ ڏٺي هئي.“
”اهو دؤر ٻيو هو، هاڻي زمانو بدلجي ويو آهي بابا، شھزاديءَ کي ڀاڻس جي ڪري امان پسند ڪيو هو، مون نہ.... جيڪڏهن زبردستي منھنجي ڳچيءَ ۾ وجهندوس تہ اها شادي بہ ليڊي ڊائنا ۽ شھزادي چارلس جي شاديءَ وانگر ٿي ويندي.“
”انھن جي شاديءَ جو، تنھنجي شاديءَ سان ڪھڙو تعلق؟“
”تعلق تہ ڪونھي، پر ٻنھيءَ ۾ هڪ جھڙائي ضرور ٿيندي، ليڊي ڊائنا کي پٽ لاءِ، برطانيہ جي راڻي ايلزبيٿ، پاڻ پسند ڪيو هو، پٽ جو تہ ان سان ڪو واسطو ئي ڪونہ هو. ان ڪري چارلس ڏاڍيون دانھون ڪيون هيون، تہ ”امان، مھرباني ڪري مون کي ان حسينہ سان نہ ڦاسايو، مون سان ڪانہ ٺھندي.“ پر ملڪہ پنھنجي مرضي هلائيندي، زوريءَ پٽ جي شادي ان سان ڪرائي ڇڏي هئي، ملڪہ جي پٺڀرائيءَ جي ڪري، ڪنوار، گهوٽ کي اهميت ئي نہ ڏيندي هئي، ان ڪري ٻنھيءَ جي وچ ۾ ويڇا وڌندا ويا هئا. ٻن پٽن جي اولاد کان پوءِ، هُو الڳ الڳ رهڻ لڳا هئا. چارلس جي زندگي عذاب بڻجي ويئي هئي، نيٺ مجبور ٿي، هُو پنھنجي پراڻي دوست، ڪوميلا پارڪر وٽ پھچي ويو هو.
ڪوميلا، پليز مون سان شادي ڪر، نہ تہ مان مري ويندس..!!
شھزادي چارلس جي ڏک کان، ڪوميلا چڱيءَ طرح واقف هئي، ساڻس همدردي ڪندي، هن پنھنجي مڙس کان طلاق وٺي، هن سان شادي ڪئي هئي، جيتوڻيڪ هُوءَ ليڊي ڊائنا جي ڀيٽ ۾، معمولي شڪل صورت واري اڌڙوٽ عورت هئي، پر تنھن هوندي بہ شھزادي کي دل سان پسند هئي. ڇاڪاڻ تہ هن کي سک ۽ سڪون، ان وٽان ئي ملندو هو.
ملڪہ جي وفات کان پوءِ هاڻي جڏهن شھزادو چارلس، برطانيہ جو بادشاھہ ٿيو آهي، تہ پوڙهي ڪوميلا بہ برطانيہ جي راڻي ٿي ويٺي آهي.“
”ان جو مطلب تہ، تنھنجي من ۾ بہ ڪوميلا جھڙي ڪا پوڙهي ويٺي آهي؟“
”ضروري ناهي تہ ڪا پوڙهي ئي هجي، جوان بہ ٿي سگهي ٿي... مون تہ رڳو ڪھاڻيءَ ۾ هڪ جھڙائيءَ جو مثال ڏنو آهي بابا... باقي شھزاديءَ سان شادي ڪرڻ جو تہ سوال ئي پيدا نٿو ٿئي..!“
”اِهو تنھنجو فيصلو، وڏو ڏڦيڙو وجهي ڇڏيندو پٽ! اسان جو خاندان، تيلو تيلو ٿي وِکري ويندو، سڀني جون بددعائون توکي لڳنديون..!!“
”بددعائن سان ماڻھو مرن ها، تہ دنيا خالي ٿي وڃي ها بابا. مون کي ڪو خوف ڪونھي.“
”اسان توکي ڏاڍن نازن سان پاليو هو يار. اسان جي گمان ۾ بہ نہ هو تہ اسلام آباد وڃي تون ايڏو بدلجي ويندين... بابر خان عزت وارو آفيسر آهي، هن پنھنجو سمجهي توکي نياڻيءَ جو سڱ ڏنو، تنھنجيون اِهي ڳالھيون ٻڌي، هن جي دل تي ڇا گذرندي..؟“
”ماما جي نياڻيءَ لاءِ رشتن جي ڪمي ڪانھي، مون کان بھتر ماڻھو بہ هنن کي ملي ويندا. هونئن بہ رڳو نالي ٿيڻ سان ڪھڙو فرق ٿو پوي. منھنجو هن سان نڪاح تہ ڪونھي..؟“
هن جي انڪار، گهر ڀاتين کي ڏاڍو مايوس ڪيو. آخري ڪوشش طور سڀ گڏجي هن وٽ آيا. ماءُ پيءُ سان گڏ، وڏو ڀاءُ، ڀاڄائي، ٻئي ڀينرون بہ هنن سان شامل هيون.
”ابا، اسين تنھنجا وڏا آهيون، تو وٽ ميڙ ڪري آيا آهيون، اسان کي مانُ ڏي پٽ... ضد ڇڏي، اسان جي ڳالھہ مڃ يا اسان سڀني کي زهر ڏيئي ڇڏ، تہ قصو ئي ختم ٿي وڃي..!!“ پڻس چِڙ ۾ اچي چيو.
”بابا سائين، مان اهڙي بدتميزي ڪيئن ٿو ڪري سگهان..؟ ان کان چڱو ٿيندو، تہ اوهين سڀ گڏجي، مون کي زهر جي چپٽي ڏيئي ڇڏيو، مان هوندس ئي نہ تہ جهيڙو ئي ختم ٿي ويندو..! مان تہ عرصي کان پوءِ، موڪلن دوران مائٽن سان ملڻ اباڻي ڳوٺ آيو هئس، مون کي نہ هئي خبر، تہ هتي منھنجي لاءِ اڳ ۾ ئي ڪوڙڪيون تيار هونديون..!!“
”خير گهر مٺا، ڪھڙيون ٿو نحوست جون ڳالھيون ڪرين! اسان تنھنجي منھن تي موڙ ڏسڻ ٿا چاهيون. ها، ڪر، تہ هينئر ئي شرنائيون شروع ٿي وڃن!!“
”ٺيڪ آهي بابا جاني، اوهان کي ’واريءَ جو گهر‘ ٺاهڻ جو ايڏو ئي شوق آهي، تہ ڀلي اهو شوق پورو ڪري وٺو...“
هن ڪنڌ جهڪائي، ٻانھن ۾ منھن هڻي ڇڏيو. اکين ۾ آلاڻ لھي آيس. خوشيءَ مان ڳراٽڙيون پائي، سڀني کيس دعائون ڏنيون، ان سان گڏئي ڊَئڪ تي شاديءَ جي سھرن ۽ ڳيچن جا ڌماڪا ڪرائي ورتائون.
هفتي اندر شھزادي ڪنوار ٿي، سندس بيڊروم ۾ پھچي ويئي. هُو پنھنجي اندر ۾ ڪڙهندو رهيو، ڦٿڪندو رهيو، پر ڪجهہ چئي نہ سگهيو. ڪنوار بہ اندر ۾ ڀريو ويٺي هئي. ڪجهہ پيڪن مان نڪرڻ جو ڏک، ڪجهہ گهوٽ پاران شاديءَ کان انڪار وارو ڏک، اهي ڳالھيون بہ شَد مَد سان هن تائين پھچنديون رهيون هيون.
گهوٽ ڪمري ۾ آيو تہ پردا هٽائي، دريون کولي، زيرو جو بلب ٻاري ڇڏيائين. پٿراڻي، وهاڻو ۽ چادر کڻي، هُو فرش تي سمھي پيو. ڪنوار حيرت مان کيس ڏسندي رهي... ڳچ دير جي خاموشيءَ کان پوءِ، نيٺ ڪنوار کي ڳالھائڻو پيو.
”سائين بيڊ تي اچو، دريون کُليل آهن، ڪير ڏسندو، تہ ڇا سوچيندو؟“
”جيڪو وڻيس، سوچي، تون آرام سان سمھي پَئہ...“
”ڪاوڙ جو ڪو سبب سائين، منھنجو ڪو ڏوھہ، قصور..؟“
”مان توسان بحث ڪرڻ نٿو چاهيان، سمھڻ ڏي مون کي پليز...“
دڙڪا کائي، هُوءَ بيڊ تي گونگا لڙڪ لاڙيندي رهي، سڄي رات اندر ۾ هورا کورا رهيس، اڌ ننڊ اڌ جاڳ. پاسا ورائيندي رات گذاريائين، صبح جو جيئن ئي ٻاهر نڪتي، تہ سَسُ کيس منھن ۾ پئجي ويئي:
”ڪنوار لک لک مبارڪون اٿئي گهوٽ ماڻڻ جون، وهنجي ڪپڙا بدلائي تہ آئون نيرن ٿي ٺاهيان، بستري واري چادر بہ لاهي ڇڏجانءِ امان.“ سَس جي جملن، هن جي زخمن تي لوڻ جو ٻُرڪو ڏيئي ڇڏيو، کھري لھجي ۾ چيائين:
”چادر ۽ ڪپڙن کي ڪجهہ ٿيو ئي ڪونھي، تہ ڇو بدلائجن..!!“
سس جون اکيون حيرت مان ڦاٽي پيون، ڪَنن تي اعتبار نہ پيو اچيس!
”ڇا پئي چوين ڪنوار! ڳالھہ کي سمجهين بہ ٿي، تہ ڇا ٿي چوين..؟“
بحث ڪرڻ بدران، ڪنڌ هيٺ ڪري، هُوءَ باٿ روم ۾ هلي ويئي. سس بورچيخاني وڃڻ بدران، اتي ئي بيٺي سوچن جي سمونڊ ۾ غوطا کائيندي رهي... ڪنوار جيئن ئي ٻاهر نڪتي، تہ وڃي اڳ جهليائينس:
”امان ڊوهي اٿئي مرشد جي، اها ڳالھہ پاڻ تائين رکجانءِ. متان ڪنھن سان ڀڻڪ ڪڍي اٿئي. آئون پنھنجي منھن ڇوڪر کان پڇي ٿي ڏسان، تہ هُو ڇا ٿو چوي، تون ڪپڙا بدلائي وٺ... شابس پٽ...“
گهوٽ ۽ ڪنوار جي وچ ۾ وڇوٽين جو اثر، سڄي گهر تي پوڻ لڳو، نئين شاديءَ واري گهر ۾ خوشين ۽ ٽھڪن بدران، سرگوشيون، اداسيون ۽ پريشانيون ڪوهيڙي جيان ڇانئجڻ لڳيون. اهڙيون ڳالھيون ڪنوار جي گهر تائين پھتيون تہ معاملو صفا سنجيدو ٿي پيو. صوبيدار صاحب رات جو گهر موٽيو تہ گهر واريءَ اڪيلائيءَ ۾ ويھاري، کيس حقيقت کان آگاھہ ڪيو. ٻڌندي ئي ڄڻ تہ ڪکن کي باھہ لڳي ويئي! هُو ورديءَ ۾ ئي گهوٽ جي گهر پھچي ويو... هن جي ڪُمھلي اچڻ تي، گهر وارن جو ساھہ سُڪي ويو، هُو سڌو گهوٽ جي ڪمري ۾ وڃي نڪتو:
”ڇا ڳالھہ آهي نوجوان، ڇو کڻي ڪنوار کي تنگ ڪيو اٿئي..؟“
”ماما سائين، اهڙي ڳالھہ ڪانھي، ويٺي اٿوَ روبرو، پڇي ڏسوس.“
”تنھنجي سامھون ڪيئن مڃيندي، ڳالھہ ڪنھن جي لڪي تہ ڪانہ ٿي نہ..!“
”مان ٻاهر نڪري ٿو وڃان، پوءِ پڇي ڏسوس ڀلا..؟“
”تون ويھہ، توکي ڪيڏانھن ڪونھي وڃڻو، پٽ شھزادي، تون ٿوري دير لاءِ ٻاهر وڃ، مون کي تنھنجي گهوٽ سان خلاصو ڳالھائڻو آهي.“ شھزادي ٻاهر نڪتي، تہ بابر خان پنھنجي مخصوص انداز ۾ اکيون ڦوٽاري، لفظن کي چٻاڙي چوڻ لڳو:
”تون نوجوان آهين، پڙهيل لکيل آهين، نوجوان ڪنوار، تنھنجي پاسي ۾ سُتل هئي، تون سھاڳ رات بہ ملھائي نہ سگهيو آهين..! حيرت آهي..!! تو جھڙا نوجوان زوريءَ پراون گهرن ۾ گهڙيو ٿا پون، توکي پنھنجي گهر ۾ بہ جوش ڪونہ آيو..؟ سچ سچ ٻڌاءِ، اها ڪمزوري پيدائشي اٿئي يا هاڻي ڪا بيماري لڳي اٿئي..؟“
”ماما سائين! افسوس آهي، جو منھنجي لاءِ اوهان جي ذهن ۾ اهڙو خيال آيو آهي. مان اوهان کي ڪمزور ماڻھو ٿو لڳان..؟“
”منھنجي خيال کي هڻ گولي! تنھنجي ڪنوار ٿي چوي! اها ڪوڙ ٿي ڳالھائي؟ مرد آهين تہ پنھنجي مردانگي ثابت ڪري ڏيکار، نہ تہ پوءِ مان گهٽ نہ ڪندوسانءِ، ٻڌائي ٿو ڇڏيانءِ..!!“
گهوٽ کي داٻو ڏيئي، هُو تيزيءَ سان نڪري ويو، شھزادي هِراسيل انداز ۾ اندر آئي:
”بابا ڇا چيو سائين؟“
”ڇا چوندو؟ نڪ وڍي ويو منھنجو..!“
”چئي پيو تہ نامرد آهين، جو ڪنوار سان سھاڳ رات نہ ملھائي سگهيو آهين. توکي شابس هجي، جو اها ڳالھہ بہ مائٽن تائين پھچائي اٿئي...“
”مون کان قسم وٺو، جو مون بابا سان ڪا ڳالھہ ڪئي هجي تہ...“
”باقي پڻھين ڪو نجومي آهي، جو اسان جي بيڊروم جي خبر هن تائين پھتي؟“ اڄ مرد ۽ نامرد جي بہ خبر پئجي ويندي، تيار ٿجانءِ..!!“
هُو ٻاهر نڪري ويو. ڪنوار وهاڻي ۾ منھن هڻي ليٽي پيئي. سوين سوچون ۽ پريشانيون سندس ذهن کي پيڙينديون رهيون، سوچيندي سوچيندي اک لڳي ويس... يارهين ڌاري گهوٽ گهمي گهر پھتو، تہ دروازي جي کلڻ جي آواز تي هيءَ بہ سجاڳ ٿي پئي!
”چڱو ٿيو، جو ننڊ وارو شوق پورو ڪري ورتئي، اڄ رات تہ هونئن بہ جاڳڻو اٿئي، سھيلين سرتين کان ٻڌو هوندئي، تہ سھاڳ رات ڪيئن ملھائبي آهي. تو بہ تياري ڪري ورتي هوندي.“
هن دريون ۽ دروازو بند ڪري، پردا ٺيڪ ڪيا، ڪمري جون سڀ لائٽون آن ڪري، سيني تي پرفيوم جي اسپري ڪيائين، هُوءَ حيرت ۽ خوف مان کيس ڏسندي رهي، هُو اڳتي وڌيو، ڪنوار کي ڇڪي، سيني سان لڳائي پيار ڪرڻ لڳو، هُوءَ ڏڪندي، سُسندي، اندر ۾ سوڙهي ٿيندي ويئي.
”ڊڄ نہ، موڊ ٺاهي تيار ٿيءُ، هي سڀ غير ضروري شيون لاهي ڇڏ..!!“
”پھرين بتيون بند ڪريو.“
”ڇو؟ بتيون توکي ڇا ٿيون ڪن؟“
”مون کي شرم ٿو اچي..!“
”شرم غيرن کان ايندو آهي مئڊم! مان تنھنجو مڙس آهيان، مان پنھنجيءَ ڪنوار کي، روشنيءَ ۾ ڏسڻ ٿو چاهيان..!!“
”جسم جي نمائش جائز ڪانھي، هروڀرو مون کي گناهگار نہ ڪريو، نہ وري پاڻ گناهگار ٿيو.“
”اسان گناھہ، جھڙو ڪم ڪيون ڪٿي ٿا..؟ اسان جو نڪاح ٿيو آهي. هڪ ٻئي جي جسم تي، اخلاقي، توڙي قانوني طرح اسان جو پورو پورو حق آهي.“
”اوهان هينئر ضد تي چڙهيا آهيو، چڱو نٿا ڪيو..!“
”ضد تہ تون پئي ڪرين، جو مڙس جو حڪم مڃڻ بدران، بحث پئي ڪرين، مان توکي آخري ڀيرو ٿو چوان، تہ پنھنجي خوشيءَ سان تيار ٿيءُ، مون کي زور آزمائڻ تي مجبور نہ ڪر...“
”مون کان بي حيائي ڪانہ پڄندي، ناراض ٿيو ٿا، تہ ڀلي ٿيو.“
هن کيس ٻانھن کان جهلي ورتو... هِن جي وَٺ وٺان، هُن جي ڇڏ ڇڏان، لُڇ لُڇان، هلڪين چِيٽن ۽ سُڏڪن کي نظر انداز ڪندي، بالاخر هن پنھنجي منزل ماڻي ورتي..!“
بيڊ تي شيشي جي ڀڳل چوڙين جا ٽڪرا پکڙجي ويا، ڪنوار جون ڪارايون رهڙجي زخمي ٿي پيون، هُوءَ چادر ويڙهي، وهاڻي ۾ منھن هڻي، سُڏڪندي رهي.
”هاڻي بس بہ ڪر کڻي، ڳالھہ بہ ايتري هئي نہ، جنھن تي هيڏو سارو ممڻ مچايو هيئي..؟“
”مھرباني ڪري، مون کي پنھنجي گهر ڇڏي اچو، هي هٿ ٿي ٻڌانوَ...“
”گهر تہ هاڻي تنھنجو هيءُ آهي جناب، جتي سھاڳ رات ملھائين پئي... وڃ، وڃي واش روم مان فريش ٿي اچ...“
”مون اوهان جو ڪھڙو ڏوھہ ڪيو آهي، ڪھڙا بدلا مون کان ٿا وٺو..؟“ هن ڳوڙها ڳاڙيندي احتجاج ڪيو.
”نہ بدلي وٺڻ جي ڳالھہ آهي، نہ وري تو سان ڪو ظلم پيو ٿئي، گهوٽ ۽ ڪنوار جو ملڻ، اسان وٽ ائين ئي ٿيندو آهي... پر پيار، محبت ۽ رضا خوشيءَ سان، تو کڻي اکيون سُڄايون آهن..!!“
صبح جو ماءُ هن سان ملڻ آئي، تہ کيس ڏسندي ئي، هن کان اوڇنگارون نڪري ويون، ماڻس جي دل بہ ڦِسِي پيئي.
”ڇو ڇو، مٺي ڇا ٿيو؟ مان قربان وڃانءِ، هي پنھنجا ڪھڙا حال ڪيا اٿئي؟ ٻن راتين ۾ ئي پوڙهين جھڙي شڪل ٿي ويئي اٿئي! مئو توسان وڙهيو آهي ڇا..؟ سچ سچ ٻڌاءِ جاني، منھنجو هانءُ ٿو ڦاٽي..!؟“
”مون کي گهر وٺي هل امان، هن جلاد سان منھنجو گذارو ڪونہ ٿيندو، هل تہ هلون پنھنجي گهر...“
”گهر تہ توکي وٺيو ٿي هلان مٺي، پر پھرين مون کي هن ذليل سان ڳالھائڻ تہ ڏي، جو لاوارث سمجهي، تنھنجو ههڙو حال ڪيو اٿس! آهي ڪٿي، تہ ٻڌايانس سَت سُريون...؟“
”ڪو فائدو ڪونھي امان، هُو گهر وارن جي بہ نٿو ٻڌي. هل تہ پاڻ هلون...“ گهر وارن جي منٿن ايلازن تي بہ هُو نہ ترسيون، گهر پھچي، گاڏي گهرائي، ان مھل ئي شھر روانيون ٿيون...
اسپتال پھچندي ئي، ليڊي ڊاڪٽر تشويش مان پڇيو:
”ڇا ٿيو بابا، هي زخمي ٻانھون، سُڄيل اکيون، ڪنھن ماريو اٿئي ڇا...؟“
”ڊاڪٽر صاحبہ، گهوٽ ماريو اٿس، تازي شادي ٿي آهي، منھنجي ٻچڙيءَ جي، هي حال گهوٽ ڪيا اٿس، هلي بہ نٿي سگهي، هيستائين بہ الائجي ڪيئن پھتي آهي..!!“
ڊاڪٽرياڻيءَ هن کي بيڊ تي سمھاري، پردو ڏيئي ڇڏيو، ويھن منٽن تائين چڪاس ڪرڻ بعد چيائين:
”بابا، ڪنوار کي وڏي تڪليف پھتي آهي، عام طور نوجوان گهوٽ ڪنوار کي ڏسي، جذباتي ٿي ويندا آهن، جنھن سان ڪنوار لاءِ مسئلا پيدا ٿي ٿا پون، خير، پريشانيءَ جي ڳالھہ ڪانھي، ادڙي جلد ٺيڪ ٿي ويندي.“
”امان، گهوٽ بہ ڪو ڌاريو ڪونہ اٿس، سڳي پُڦيءَ جو پڙهيل لکيل پٽ اٿس، اسلام آباد ۾ آفيسر آهي، ڪو ڄٽ ڪونھي.“
”بابا، پڙهيل لکيل ماڻھو بہ، ڪنھن مھل ڄٽن جھڙيون حرڪتون ڪري ويھندا آهن، ائين ٿيندو آهي... اديءَ کي اسپتال ۾ داخل ٿا ڪيون، الٽرا سائونڊ ۽ ٻيون ضروري ٽيسٽون ڪرائي ٿا وٺونس، چار ڏينھن اسپتال ۾ رهندي تہ ٺيڪ ٿي ويندي، پر ها، گهوٽ کان حالي ٻہ مھينا پري رهڻو پوندس، اها پرهيز لازمي ڪرڻي پوندس.“
”ٺيڪ آهي ڊاڪٽر صاحبہ، ڀلي داخل ڪيوس، آئون گهر وارن کي ٻڌائي ٿي وٺان.“
ڳوٺ ۾ مشھور ٿي ويو، تہ فاروق صاحب پنھنجيءَ ڪنوار سان وڏو ظلم ڪيو آهي، هُوءَ وڃي اسپتالن حوالي ٿي! ڳوٺ جون عورتون هن کي پڇڻ، اسپتال پھچي ويون، ڪنوار سان همدردي ڪندي، گهوٽ جون گلائون ڪندي، سندس عزت ٽڪي جي ڪري ڇڏيائون. ڳوٺ ۾ فاروق کي ظالم ۽ بي رحم مرد طور مشھور ڪري ڇڏيائون. اهي ڳالھيون ٻڌي، بابر خان مڇرجي ڀيڻ جي گهر وڃي نڪتو! عزيز ترين رشتن جو لحاظ ڪرڻ بدران، تماشو لڳائي ڇڏيائين، گهوٽ فاروق، موجود نہ هو، نہ تہ شايد هٿ ڳنڍڻ ۾ بہ دير نہ ڪريس ها.
ڳوٺ جو ماحول فاروق جي رهڻ لائق نہ رهيو. مامي سان مھاڏو اٽڪائي، دشمني وڌائڻ کان، هن واپس اسلام آباد وڃڻ ۾ ئي عافيت سمجهي. شھزاديءَ جي طبيعت بھتر ٿي، تہ هُوءَ اسپتال کان گهر پھچي ويئي، وري ڳوٺ واريون ٽولا ڪري، کيس پڇڻ پھچي ويون. انھن جي خدمت ۾ چانھيون، بوتلون تہ دل سان ڪيون ويون، پر ڪنوار کان وڪيلن واري جيڪا آڏي پُڇا ٿيندي رهي، تنھن کيس بيزار ڪري ماريو. مجبوراً، هُوءَ مٿئين منزل تي وڃي، پنھنجي ڪمري ۾ ويٺي، ڪنھن کي بہ اوڏانھن وڃڻ جي اجازت نہ ملي.
مھرالنساءَ ڳوٺ وارين کي تہ ڪنھن نہ ڪنھن طريقي سان ٽاريندي رهي، پر وڏي ڀيڻ بشيران کي ٽارڻ ڏکيو پئجي ويس.
”ائي مھران، هي ڪھڙو ٻائيتال مچائي ڇڏيو اٿئي ڳوٺ ۾، جيڏانھن ڏس تو واري ڇوڪريءَ جا قصا پيا ٻڌجن..!“
”ادي بشيران ڇا ٻڌايان توکي، نانگ تي پير پيو، جو پنھنجو سمجهي، انھي نڀاڳي ڇوري کي، پنھنجي گلن جھڙي ٻچڙي ڏنيسون. ڇوڪريءَ کي تہ اسپتالن تائين پھچايائين، پر اسان جي عزت بہ ٽڪي جي ڪري ڇڏي اٿس.“
”شاديءَ کان پوءِ، ڇوڪرين کي برابر تڪليفون پھچن ٿيون ڀيڻ، پر شريف ماڻھو صبر ڪري وٺندا آهن. نئين جُتي بہ هفتو کن تہ پيرن کي تڪليف ڏئي ٿي، لِڦون بہ وجهي ٿي، ان کان پوءِ پيرن کي سُڪون بہ ان جتيءَ مان ئي ملي ٿو نہ...“
”هن ڪميڻي تہ اٿندي ئي دشمنن جھڙو سلوڪ ڪيو، سڪون وارو تہ رستو ئي ڪونہ ورتائين نہ...“
”گهوٽن جو بہ ڏوھہ ڪونھي ادي، حورن، پرين جھڙين ڪنوارن کي ڏسي، هُو ڪنٽرول مان ئي نڪريو ٿا وڃن، پوءِ ڇوڪريون ويچاريون اسپتالن ۾ ڊاڪٽرياڻين وٽ پنڌ ڪنديون ٿيون رهن. اهڙي دؤر مان پاڻ بہ گذريون هيون سين، ياد اٿئي نہ؟“ دائي کتيجان مڙهي، شھر وڃي حڪيمن کان دوائون وٺي ايندي هئي، جنھن ۾ ڪارو مَلم، اڇو ٻُورو ۽ ناسي رنگ جا حَبَ هوندا هئا، ان کان علاوه نم جا پن ڪاڙهي، نيم گرم پاڻي ڪوناريءَ ۾ ڀري ٽاڪور لاءِ ڪنوار کي ان ۾ ويھاريندي هئي. اهي مسئلا تہ اسان سان بہ هوندا هئا، پر اسان دانھن تہ ڪانہ ڪئي هئي. سڏ ڪر شھزاديءَ کي، تہ آئون ٿي سمجهايانس.“
”ادي، شھزاديءَ کي مايُن پڇي پڇي بيزار ڪري ڇڏيو. هاڻي مٿي وڃي پنھنجي ڪمري ۾ سُتي آهي، تون هينئر نہ ملينس، چِڙيو ويٺي آهي، ڪجهہ چئي وڌائين، تہ توکي ڏک ٿيندو.“
”تنھنجي مرضي مائي، آئون تہ هاسيڪار سنڀري، هن کي سمجهائڻ آئي هيس.“
ڀيڻ کان مَسين مَسين جان ڇڏايائين، تہ مٿان وري سندس ڀاڻيجي جي زال مسز شھلا ارسلان ڪراچيءَ کان پھچي ويئي، پنھنجي پياري ساهيڙيءَ کي پڇڻ... هن کي ڏسي پريشان حال شھزاديءَ کي ڄڻ تہ خوشيءَ جو خزانو ملي ويو. ٻئي ساهيڙيون ٻٽا ڀاڪر پائي، ڳل سان ڳل ملائي مليون، تہ باغ بھار ٿي ويون.
”ڇوري هي ڪھڙو ڊرامو ڪيو اٿئي، پاڻ سان گڏ، گهوٽ کي بہ خوار ڪري ماريو اٿئي؟“ شھلا جي پھرئين سوال ئي ڪنوار کي بجليءَ وارا ڪرنٽ ڏيئي ڇڏيا.
”مئي تون بہ ٿي مون کي ڏوھہ ڏئين؟ هُن ڪميڻي لاءِ ڪجهہ نٿي چوين، جنھن مون کي اسپتالن جو منھن ڏيکاريو؟“
”اها ڪا نئين ڳالھہ ڪانھي يار، نئين شاديءَ دوران، ڪنوار سان ائين ٿيندو ئي آهي. ستاوڙي دوران اڪثر ڇوڪريون ڊاڪٽرياڻين وٽ پنڌ ڪنديون رهنديون آهن، ڪڏهن مٿي جي سُور جو بھانو ڪري، تہ ڪڏهن پيٽ جي سُور جو، اصل مسئلو انھن سان بہ اهو ئي هوندو آهي، جيڪو تو سان ٿيو! پر مائٽن جي سمجهائڻ جي ڪري، هُو شڪايت نٿيون ڪن، توکي ڪنھن ڪونہ سمجهايو، تہ ستاوڙي ۾ ڇا ٿيندو ۽ توکي ڇا ڪرڻو پوندو..؟“
”اهڙيون ڳالھيون ڪير سمجهائيندو، ماڻھن کي شرم ڪونہ ايندو؟“
”شرم ڇا جو يار، نياڻيءَ جي زندگيءَ جو سوال آهي، مان هتي هجان ها تہ، شاديءَ وارو سڄو چيپٽر توکي ياد ڪرائي وٺان ها...“
ڪجهہ سوچي، هن کيس نئين تجويز ڏني:
”منھنجي مڃين تہ ماسيءَ کي ساڻ ڪري، لڳينس پٺيان، اسلام آباد وڃي ڳولي لھينس، مھل اها اٿئي، ائين نہ ٿئي جو نَما نَما ڪندي، مڙس هٿن مان نڪري وڃي ئي..!!“
”اُڪو ئي نڪري وڃي!“ شھزاديءَ انتھائي رکائيءَ مان چيو.
”مون کي ڪانھي هن جي ضرورت، مون طلاق وٺڻ جو فيصلو ڪري ڇڏيو آهي!“
”ڇوري متان اهڙي بيوقوفي ڪئي اٿئي! عورت لاءِ طلاق کان وڏي گار ٻي ڪانھي..! ڏسين نٿي تہ اسان وٽ طلاق وارين جي حالت ڪھڙي هوندي آهي..؟ ڪنھن بہ چڱي ڪم ۾ هٿ وجهڻ جي اجازت نہ هوندي اٿن، هر وقت منھن تي نحوست ۽ نڀاڳ جو ٺپو لڳل هوندو اٿن. گهوٽ ۽ ڪنوار جي رسمن لاءِ جيڪي ست سھاڳڻيون چونڊجن ٿيون، طلاق واريءَ کي انھن مان ڌِڪي ڌار ڪيو ٿو وڃي، ڪيتريون تہ اهڙي ذلت تي خودڪشي بہ ڪري ڇڏينديون آهن. مائٽن جي زور تي لڳي، مڙس سان مقابلو ڪري، وڏي غلطي پئي ڪرين! گهر ڦِٽي ويندئي، ٻڌائي ٿي ڇڏيانءِ.“
”گهر وسيَل ئي ڪٿي هو، جو ڦِٽي ويندو..؟“
”ائين نہ چئو، اڃان وقت ويو ناهي، گهر کي بچائڻ جي ڪوشش ڪري تہ ڏس... ڀٽائي گهوٽ چيو آهي:
چنيسر سين چاڳ، متان ڪا مُند ڪري!
يعني مرد سان برابري، مقابلو، حُجت ۽ ناز نخرا عورت کي نہ ڪرڻ گهرجن، ڇاڪاڻ تہ ان جي بدلي ۾ مليل سموريون تڪليفون ۽ عذاب، عورت کي ئي ڀوڳڻا پوندا، مرد کي ڪجهہ ڪونہ ٿيندو. ڳالھہ کي سمجهين پئي نہ..؟ هڪڙي ڳالھہ تہ ٻڌاءِ، تون آخر پنھنجي مڙس سان ايڏي نفرت ڇو پئي ڪرين؟ مُئي، ڪٿي ٻئي ڪنھن سان تہ واعدا وچن ڪونہ ڪيا اٿئي نہ..؟؟“
”نہ ڀاڀي، رب ڏئي پناھہ، ڪھڙيون ٿي ڳالھيون ڪرين..!!“
”پوءِ ٻڌائين ڇو نٿي تہ گهوٽ توکي ڇو نٿو وڻي؟“
”مون سان شاديءَ کان انڪار ڪري، هن منھنجي دل ٽوڙي ڇڏي، نہ تہ ان کان اڳ هُو مون کي وڻندو هو...“
”ڪمال ٿي ڪرين يار! ڪِينَ جھڙيءَ ڳالھہ تان ڪاوڙجي، مڙس کان پري ٿي عذابن جھڙي زندگي پئي گذارين. تو جھڙيون ڇوڪريون تہ مڙسن کي آڱرين تي نچائين ٿيون، توکان تہ ڪجهہ نہ ٿيو.“
”مڙس کي مٿي تي چاڙهڻ مون کي پسند ناهي!“
”چوين ڇا ٿي؟ هُو مڙس آهي تنھنجو، مٿي تنھنجي تي تہ هونئن ئي سوار آهي... ڀٽائي گهوٽ جو شاندار بيت ٻڌايومانءِ، ان جو بہ توتي ڪو اثر نہ ٿيو..! اڄ ڪلھہ جون ڇوڪريون، مڙسن جي پيرن ۾ فٽبال وانگر ٿڏجن پيون، تڏهن بہ خوش هونديون آهن، سُڪون ٿو ملين، ٻئي جوان ۽ پيار ڪرڻ وارا آهن، تہ پوءِ آمريڪي ريسلنگ وانگر، بيڊروم ۾ دَس دَسان لڳي پئي هوندي اٿن... اهڙي جوانيءَ جون، اهي رومانٽڪ رانديون ئي تہ زندگيءَ جون يادگار گهڙيون هونديون آهن، تون ڇو پئي انھن کي ضايع ڪرين..؟“
اسلام آباد پري ڪونھي، جهاز ۾ فقط ڏيڍ ٻن ڪلاڪن جو سفر آهي، وڃي راڻي کي راضي ڪري وٺ..!“
شھلا ڀاڀيءَ جون ڳالھيون، ان وقت تہ هن کي بلڪل فضول ۽ فالتو لڳيون هيون، بلڪ ڪن ڳالھين تي تہ کيس چڙ بہ لڳي هئي، پر وقت گذرڻ کان پوءِ، هاڻي کيس اهي بھتر لڳن پيون. اڪيلائيءَ ۾ سوچڻ سان، پنھنجي غلطي ۽ ضد جو احساس ٿيڻ لڳو اٿس. ٻہ مھينا ان ڪشمڪش ۾ گذارڻ کان پوءِ، جڏهن گهوٽ جي ياد شدت سان کيس ستائڻ لڳي، تہ وڃي ماءُ جي پيرن ۾ ويٺي، منٿون ۽ ايلاز ڪري، اسلام آباد هلڻ لاءِ کيس راضي ڪري ورتائين، ماڻس بہ لاڏلي ڌيءَ جي ڪري، مڙس کان اسلام آباد وڃڻ جي اجازت ورتي، ٻئي ڄڻيون، نياز حسين کي ساڻ ڪري، وڃي اسلام آباد نڪتيون.
”مامي گهر ڳولڻ ۾ ڪمال ڪري ڇڏيو اٿوَ، ڪيئن پھتا آهيو؟“
”ابا چون ٿا، پُڇڻا نہ مُنجهڻا، ادي زينب کان ائڊريس وٺي، اللھ جي آسري نڪتاسين ۽ پھچي وياسين.“
”ڀلي ڀلي ڪري آيا آهيو، اسلام آباد ۾ اوهان کي ڏسي، دل باغ بھار ٿي ويئي.“
”ثمينہ... ثمينہ، ڏس تہ ڪير آيا آهن..؟“
گهر اندر هڪ خوبصورت ۽ سمارٽ ڇوڪري، شيمپو ڪيل وارن کي ڳلن تان هٽائيندي، خوشبوءِ وکيريندي، نازن ادائن سان، شاهاڻي انداز ۾ گول چاڙهين تان لھندي، سلام ڪري، مڙس جي ڀر ۾ اچي بيٺي.
”ثمينہ، هي آهن منھنجا عزيز، سنڌ کان مون سان ملڻ آيا آهن.“
هن هر هڪ سان هٿ ملايو ۽ مڙس جي پاسي ۾ اچي ويٺي.
”۽ هيءَ آهي منھنجي پياري ڪنوار، مسز ثمينہ فاروق، ڪاليج ۾ مون سان گڏ ليڪچرار آهي.“
اهو ٻڌندي ئي شھزادي ۽ سندس ماءُ جي منھن جو پُنو ئي لھي ويو! نياز حسين حيرت مان ڏسندو رهيو.
”ڊارلنگ، پھرين تہ مھمانن کي پاڻي پيئار ۽ پوءِ چانھہ ٺاهي وٺ تمام سٺي، مھمان ٿڪجي آيا آهن... ۽ ها، ڪجهہ شامي بہ گرم ڪري وٺجانءِ، ماني پوءِ ٻاهر هلي کائينداسين.“
ٿوري دير تائين تہ ماحول ۾ مڪمل خاموشي ڇانئجي ويئي، جنھن ۾ ڪيتريون ئي گونگيون شڪوہ، شڪايتون تڙپنديون رهيون، نيٺ هن جي ماميءَ ڳالھايو:
”هيءَ مائي ڪڏهن کان تنھنجي ڪنوار ٿي آهي..؟“
”مھينو کن ٿيو آهي، اسان جي شاديءَ کي، رشتو تہ اسان جو اڳ ۾ ئي طئہ ٿيل هو، اُها ئي ڳالھہ گهر وارن کي ٻڌائڻ مان ڳوٺ آيو هئس، پر منھنجي ڳالھہ ٻڌڻ بنا ئي زوريءَ منھنجي شادي ڪرائي ويئي، مان تہ بيوس ٿي پيو هئس مائٽن اڳيان...“
”تون ڳوٺان ڪنوار سان ناراض ٿي نڪتو هئين پٽ، اسان هتي توکي پرچائڻ آيا آهيون. شھزادي اڃا ٻار آهي ابا، هن جي غلطيءَ ڏانھن نہ ڏس، اسان سان گڏجي پنھنجي ڳوٺ هل، سڀ تنھنجو انتظار پيا ڪن.“
”اهو هاڻي ممڪن ڪونھي مامي... منھنجي نوڪري هتي، زال هتي، گهر بہ هتي آهي، هي سڀ ڪجهہ ڇڏي، مان ڳوٺ ڪيئن ٿو هلي سگهان؟ اوهان پاڻ سوچيو..؟“
”پوءِ تنھنجي ڪنوار شھزاديءَ جو ڇا ٿيندو؟“
”شھزاديءَ کي بہ مان پاڻ وٽ هتي ئي رکندس، ثمينہ تمام سُلجهيل ڇوڪري آهي، مون هن کي سڄو قصو ٻڌائي ڇڏيو هو، شھزاديءَ جي هتي رهڻ تي ثمينہ کي ڪو اعتراض ڪونہ ٿيندو.“
”نہ بابا نہ، اهو اسان کي منظور ڪونھي! منھنجي ڌيءَ واڌاري ڪانھي، جو پھاڄ جي نوڪرياڻي ٿي رهي..!“
”ڪير ٿو چوي تہ نوڪرياڻي ٿي رهي؟ هيءَ تہ هُن جي برابر گهر جي مالڪياڻي ٿي رهندي. اها گارنٽي مان ٿو ڏيان.“
”ادا فاروق ٺيڪ ٿو چوي امان، هُو شھزاديءَ کي زال قبول ڪري، پاڻ وٽ رکي ٿو، تہ اسان کي ٻيو ڇا کپي؟“
”تون چپ ڪر نياز، توکي ناهي خبر... اهو تون ڏکيو رستو پيو ٻڌائين ابا، ان کان چڱو ٿيندو تہ اسان جي نياڻيءَ کي طلاق ڏيئي، آزاد ڪري ڇڏ! پوءِ تون ڄاڻ، تنھنجو ڪم ڄاڻي..!!“
”ڪمال آهي مامي! ايڏو وڏو مطالبو، ايڏي آسانيءَ سان ڪري ڇڏيو اٿوَ..!! اسان جي خاندان ۾، اهڙو ڪُڌو ڪم، اڃان تائين تہ ڪنھن ڪونھي ڪيو، مان ان جي شروعات ڪري، پنھنجو نالو بدنام ڪرڻ ڪونہ چاهيندس، شھزادي منھنجي نڪاح ۾ آهي ۽ سڄي زندگي منھنجي نڪاح ۾ ئي رهندي، ان ڳالھہ کي لوھہ تي ليڪو سمجهي ڇڏيو..!!
پنھنجي خوشيءَ سان هتي رهڻ ٿي چاهي تہ منھنجيون اکيون ٿڌيون، پر جي ڳوٺ ۾ رهڻ ٿي پسند ڪري، تڏهن بہ ٺيڪ، فيصلو پاڻ ڪري.“
”امان ٻڌين پئي گهوٽھن جون ڳالھيون؟ تون بہ ڪجهہ ڳالھائي، تہ آخر تنھنجي مرضي ڇاهي..؟“
هن لڄائيندي، شرمائيندي، هيسيل انداز ۾ چيو:
”آئون هتي رهنديس پنھنجي گهوٽ وٽ..!!“
فاروق جي منھن تي سرهائيءَ واري مُرڪ ڦھلجي وئي. ماءُ ۽ ڀاءُ شھزاديءَ کي حيرت مان ڏسندا رهيا، تہ گهوٽ کي ڏسي، گهڙيءَ ۾ پنھنجي ارادي تان ڪيئن نہ ڦِري ويئي..!