غزل: ناشاد شوڪت شنباڻي
بارشن جيئن وُٺي اڪيلائي!
غير کان، غير جي تہ محــفل کان،
آھي بلڪل سُٺِي اڪيلائي!
ساھ گُهٽجَي ٿو هيڪلائيءَ ۾،
ڪين ليڪن گُهٽِي اڪيلائي!
خواب منھنجا ۽ زندگي منھنجي،
هاءِ توبن ٻُسِي اڪيلائي!
منھنجي جِيوَن ۾ ڇو رهي پئي آ،
مون ۾ ڇو آ سُکِي اڪيلائي!
پنھنجو جِيوَن کُٽِي ويــو ليڪن،
پوءِ بہ ناهي کُٽِي اڪيلائي!
جسم رت ڇاڻ ٿي ويو آھي،
تير وانگي کُتِي اڪيلائي!