غزل: مُونس رضوي
۽ اسان جون اکيون بہ بند آھن
جِن جي دمَ سان ھُئي روشني دل ۾
اڄُ ڪلھہ سي پَريون بہ بند آھن
جي وڃون ڀي تہ ڏَس وڃون ڪاڏي
ھُن جي دل جون ڳَليون بہ بند آھن
سڀ ڪجهہ بند آ وبا جي مُندَ ۾
تو ڏي اِيندڙَ گهٽيون بہ بند آھن
ھي آ ظلمت ڪَدو ھِتي ’مونس‘
ڪيتريون روشنيون بہ بند آھن
ٽي شعرَ
نيٺ ٻيئي جهانَ هارايئين
سچَ کي ڪُوڙُ مات ڏئي نہ سگهيو
بي قراريءَ تباھہ ڪيو ان کي
صَبُر جنھن کي نجات ڏئي نہ سگهيو
بَحَرَ جي سَحرَ ۾ پيو ڦاسي
شَعرَ ۾ ڪائي باتِ ڏئي نہ سگهيو
ٽي شعرَ
تقليدَ کان بھتر آ، مان واٽَ وٺان پنھنجي
هُو ڳالھہ چوي پنھنجي، مان ڳالھہ چوان پنھنجي
هر گل جي ٿيندي آ پنھنجي پنھنجي خوشبو
هُو پنھنجي لِکي خوشبو ۽ آءٌ لِکان پنھنجي
سا ٿي نہ ڪڏهن پنھنجي، جا هِئن چئي وئي هئي:
”تنھنجي بہ الا ٿينديَس، پھرين مان ٿيان پنھنجي.“