ڪھاڻي _ ماڻھو ۽ جڳھه: آصف جمالي
مينھن کان پوءِ ڪم گهڻو ٿي پيو. ماڻھو بہ ائين ڪنھن جڳھہ يا عمارت جئين ئي ھوندو آھي. وقت گذرڻ سان موسم جي گرمي سردي ڪمزور ڪريو وجهيس.
شديد برسات ۾ ھن جي جڳھہ بہ ھنڌان ھنڌان ٽِمڻ لڳي تہ پريشان ٿي ويو.
خبر ناھي ڪيئن اھو وقت گذريو..!
ڏينھن رات مينھن... پورا ست ڏينھن ڪڏھن ھلڪو تہ ڪڏھن تيز...
جڏھن آسمان ظاھر ٿيو تہ تارا ڏسي خوش ٿيو. صبح ساڻ چؤڪ ۾ وڃي، پڙيءَ تان مستري وٺي آيو. مستريءَ سڄي جڳھ جي چڪاس وٺي چيو، ”سائين ڪم گهڻو آھي... ھٿ نہ وجهو تہ بھتر... پئسي جي طاقت ٿئي تہ يڪو ڪم ڪرائجو...“
”ھا، پوءِ ائين ڪبو.“ وراڻيائينس
مستري ويو ھليو تہ اچي ساھ ۾ مُنجهہ ٿيس.
پمپ وات ۾ وجهي ٻہ ٽي پُش ورتائين، پر وري بہ ساڳي حالت.
نيٺ شام جو ڊاڪٽر وٽ ويو تہ ھن تپاسي ڪجهہ ٽيسٽون لکي ڏنس. ھن ڊاڪٽر ڏانھن ڏٺو تہ ڊاڪٽر بہ ھن کي صبح واري رازي جئين لڳو،
ڄڻ چوندو ھجي ھاڻي ڪم گهڻو آھي..!