غزل : عبدالرحيم ’عبد‘ ڪنڀر
جڏهن شعر تو گُنگُنايو هيو
وري شعر مون تي وحي جان لٿا
وري ياد تنھنجي ستايو هيو
اسان سُونھن سان دوستي هئي رکي
اسان ڀاڳ کي آزمايو هيو
اُتي بادلن جي ضرورت نہ هئي
جتي تنھنجي آنچل جو سايو هيو
نيون روز اُڀرڻ لڳيون دل اندر
گهڻو خواهشن کي دٻايو هيو
جهڪيو ڪونہ ڪنھن جي اڳيان شخص جو
اِنھيءَ نينھن اُن کي نِمايو هيو
ملي پوءِ جدا ٿيا هياسين جڏهن
اسان نِيرُ نيڻين وَهايو هيو
ڀَرِي بزم ۾ تون ملئين ’عبد‘ سان
سڄي لوڪ کي تو جلايو هيو