لِيلا رام
سوال اکين ۾، جواب اکين ۾
پُورا پُورا بابَ اکين ۾
نہ ۾ ڦاٿل اقرارَ اکين ۾
سُونھن جا ڪيئي، سَنسارَ اکين ۾
اھڙو ڇا آھي جو ناھي اکين ۾؟
’باگي واھ‘ جي وڻ تان واچيل
عڪس پرُاڻي شھر جو پُورو
اڄ بہ جيئي ٿو، روز اکين ۾
شھر ڪراچيءَ مان ڀي آيو ھو
رشتن جو نئون روڳ اکين ۾
اڌ اڌورو سنجوڳ اکين ۾
سُندر يادون، سوڳ اکين ۾
ساڳيو ماڻھو روز اکين ۾
ھي سڀ رھي ٿو سوز اکين ۾
پر ھر ڪو آ، ھِت مصروف گهڻو
ڪير ڏِسي ٿو،ڪنھن جي اکين ۾؟
وقت آ واڳون، ڳيھي وڃي ٿو
سوچيل سارا پَلَ اکين ۾
باقي بچن ٿا جَلَ اکين ۾
جيڪو آھي سڀ اکين ۾..!
__________
پنڌ اوجاڳا پنھنجن جا!
پنڌَ اوجاڳا پَنھنجن جا
ھُو واٽن ۾ وِڪڻي آيا
سڀني سمجهيو، ھُو گڏ ھُيا
سچ پڙاڏو سَڏِ ھُيا
پر اڌ رستي ۾ وار ڪري
سُس پُس ٻي پارُ ڪري
سچ وڳر جي پِريت پُراڻي
گهات ھڻي، ھُو گهائي ويا
خواب اُجاڙي کاھوڙين جا
منزل پيرا ڊاھي ويا
ڪنھن ڪھاڻي واري ڏائڻ وانگي
پنھنجي گهر جي ٻارن جا
ھُو ھانءُ چٻاڙي کائي ويا
خير خوشحالي، راھ اُجالي
ڪيئي پِيڙھيون، ڏُور ھلي وئي
سڀ کي ھاڻي ايئن لڳي ٿو
ڏائڻ واري ھر آکاڻي
دَيوَن واري ھر ڪا ڪھاڻي
سچ ٿئي پئي سنڌ سڄي ۾..!