سُڻ مُنهنجا سڏڙا : شاهه عبداللطيف ڀٽائي رح
خاوند خاص خلقي محمد مُڪائين،
ڪلمو تنهن ڪريم تي، چٽو چَايائين،
’انا مولاڪ انت محبوبي‘ ايئن اتائين،
ڏکي ڏنائين، ٻئي سرائون سيد چئي.
جکرو جَس کرو، ٻيا سڀ آنيرا،
جيهان جُڙيو جکرو، تهان نه جڙيا ٻيا،
مِٽي هن ماڳا، اصل هئي ايتري.
اَحد احمد پاڻ ۾، وچان ميم فرق،
آهي مستغرق، عالم انهِيءَ ڳالهه ۾.
ماڻڪَ مٽ سَندوم، اونداهيءَ ۾ سوجهرو،
حشر ويل حساب ۾، ڇڏي نا ويندوم،
ساريو سڏ ڪندوم، ڪوهيارو ڪيچ ڌڻي.
ثمر جنين نه ساڻ، هوت حماتي تن جو،
ڪري ڇيڄ ڇپر ۾، پنهون ايندو پاڻ،
ٿيندي روح رهاڻ، لحظي منجهه لطيف چئي.
مديني جا ڄام، سُڻ منهنجا سڏڙا،
آهيان تنهنجي سام، سگهو رسج سير ۾.
مديني جا گهوٽ، سُڻ منهنجا سڏڙا،
ڪج محمدﷺ موٽ، عاصي تنهنجي آسري.
مديني جا شاهه، سُڻ منهنجا سڏڙا،
ڪارڻ لڳ الله، سِگهو رسجَ سُپرين.
جَڏهن رب جليل، جوڙيو ٿي جهان،
’ولسوف يعطيڪ رَبڪ فترضيٰ‘، مرسل مليو مان،
ضعيفن ضمان، تيلانهين آهي تڏهين.
وڏا وڻ وڻڪار جا، جت نانگ سُجهن نيلا،
اُتي عبدالطيف چئي، ڪيا هيڪلين حيلا،
جت ڪڙمَ نه قبيلا، اُت رسج رهبر راهه ۾.
برو هو ڀنڀور اچي آرياڻي اُجاريو،
لاٿو سَڀَ لوڪَ تان، هاڙهي ڌڻيءَ هورُ،
ڇورِيُون ڇُرَڻُ سِکيُون، پُنهون ڪَيائُون پورُ،
آيو سو اَتورُ، جنهن ڏُکِيُون ڏِکَ وِهارِيوُن.
نڪي آئون ڪاتار، نڪي ڪَتڻ ڄاڻان،
اجهي جنهن جي آهيان، سو سڀنيءَ جو سردار،
جيئم سو سردار، جو ڪوٺي ڏيندم ڪپڙا.