ويڙهجي ويا تڏا انڌي دستور جا... ; خطائي ٿيٻو
روشنين پر چميا پاڪ تر نور جا.
اُڀ ڌرتيءَ جي چپڙن تي آهن ٻُريا،
گيت محبت جي هڪڙي ئي منشور جا.
چنڊ تارا به مشتاق ٿيو ٿا گهمن،
دل کي گهائي ڇڏيندڙ مٺيءَ گهور جا.
جهلڪ ٿوري لٿي هڪ لياڪي منجهان،
ڇوتا ڇوتا ٿيا سڀ پٿر طور جا.
رحمتن جهولڙيون دل ”خطائي“ ڀريون،
چاڪ ٿي چاڪ ويا سڀئي مهجور جا.