مَڪان ۽ لا مَڪان ; ابراهيم منشي
ڏنا تو ڏاج ۾ ڏاتر، زمين تنهنجي زمان تنهنجو.
نظر ناسُوت تي تنهنجو، حُڪم هاهُوت تي تنهنجو،
جدا جبروت تي جلوو، عجب آهي عيان تنهنجو.
تجلو طُور تي تنهنجو، لقا لاهوت تي تنهنجو،
خدا جو تون، خدا تنهنجو، بيان ڪهڙو ڪيان تنهنجو.
جُتيءَ سان وئين اُتي جاني، جتي محبوب سُبحاني،
تون ٿئين مهمان مالڪ جو، ۽ مالڪ ميزبان تنهنجو.
نه تو جهڙو ٿيو، ٿيندو، نه ڪي ڄائو نه ڪي ڄمندو،
چوي ”منشي“ مٺا مرسل، مَڪان ۽ لامَڪان تنهنجو.