مرحبا سيدﷺ مڪي ; شمس الدين ’بلبل‘
اسم اطهر جو وڍڻ آهه بخود، بي اَدبي،
بسم الله ڪري، وصف، ڪريمن جي ڪَبي:
مرحبا، سيدِ مڪي، مدني العربي،
دل و جان باد فِدايت، چه عجب خوش لقبي.
سونهن سيد جي سُڃاڻي نه ڪو، قادر جو قسم،
حسن ۾ حضرتِ يوسف نه هنيون، حورن دَم،
منهنجي خواجي تي خدا، خوبي ڪئي، ختم ۽ تَم:
من بيدل به جمالِ تو عجب، حيرانم،
الله الله، چه جمال است، بدين بوالعجبي!
ذات تنهنجيءَ ۾ ظهورو آ سڄو نورِ خدا،
ڪيئي حيران، هَڄي ويا ته هُئي حڪمت ڇا؟
ڪن ڄاتو آ، اوهان کي ۽ خدا کي نه جُدا:
نسبتي نيست، بذاتِ تو بني آدم را،
برتر از عالم و آدم، تو چه عالي نَسَبي!
نورِ وحدت سان جُڙي آهه سندءِ پاڪ سرشت،
ساري اُمت جي خبر توکي هُجي، زيبا، زشت،
دستِ قدرت ۾ ڏنئي داوَرَ، دوزخ ۽ بهشت:
شبِ معراج، عروجِ تو از افلاڪ گذشت،
به مقامي ڪھ رسيدي، نه رسد هيچ نبي!
قرب قادر جو اُتي جامَ، جتي تنهنجو قيام،
سورَ، تن دور ٿيا، جيڪي يا تنهنجيءَ سام،
وسَ وسنديون ٿيون، چوڌار، سندءِ ڄائي ڄام:
نخل بستانِ مدينه، ز تو سرسبز مدام،
زان شده شهره آفاق، به شيرين رطبي.
تو ڪيو مُلڪ منور، ڪري ضايع ظلمات،
هٿَ ۾ تنهنجي اي هادي، ٿي نِڪارن جي نجات،
عاصين کي به ڇڏائيندين، ڏهاڙي عرصات:
ما همه تشنه لبانيم تو ئي آبِ حيات،
رحم فرما ڪھ ز حد مي گذرد، تشنھ لبي.