ڪارڻي ; علي محمد ’مجروح‘
سڪ جو ساگر ٿو بڻجي پوان ڪارڻي.
ٿا جيئن جيئن زماني جا فتنا وڌن،
ٻاجهه ٻيڻي ٿو تُنهنجي ڏسان ڪارڻي.
ڳولهي ڳولهي ٿڪس ڪانه منزل ملي،
تنهنجي در کي ڇڏي ڇو رُلان ڪارڻي.
آئون به آهيان ٿڪو، رڻ به آهي تتو،
ڇانوَ ۾ تنهنجي هلندو هلان ڪارڻي.
قرب جي هن قريني کي ڪريو قبول،
آهي مون وٽ غزل جي زبان ڪارڻي.
لطف تنهنجي هي دل کي ڏنو حوصلو،
زهر جا ڍُڪ ٿو مُرڪي پيان ڪارڻي.
پنهنجي ”مجروح“ تي مهر مُرسل ڪريو،
وقت جا مرحلا بي ڪران ڪارڻي.