تنهنجي ئي ڪارڻ قادر... ; حافظ محمد نظاماڻي
ٻيا ڀَل بشر پيا ڀُلجن آئون نه ڀُلجڻ چاهيان.
ملَڪن کي جت نه موڪل ڪنهن جو مِلڻ اُتي ڏس،
موسيٰ جون ڏِس تون منٿون سيد جي سگهه سُتي ڏِس،
ٻئي جون ڳڻين ڇو ڳالهيون هُن جا به ڳُڻ ڳُتي ڏِس،
آهن لطف لکن جا ڪهڙي ته ليکئي لاهيان.
الله کان پُڇي ڏِي عاشق اوهان ۾ ڪهڙو،
ٻئي جي نه منٿ مَڃ تون محبت جو ڏس ٻيو ميڙو،
ڇڏ عرش جو اَدب تون تنهنجي جُتي نه جهڙو،
هليا حبيب مُنهنجا تو لئه پيو هار ٺاهيان.
ٻئي جون اکيون نه پُهتيون هُن جا قدم هلن ٿا،
منزل انهيءَ تان مِٺڙا موٽيو ملڪ وڃن ٿا،
جبرائيل چيو اي جاني هاڻي ته پَر جلن ٿا،
ويندس سڙي سڄو آئون اڳتي جي پير پائيان.
’حافظ‘ اوهان جي آهي حُڪم جو بندو،
ڪر صاف مون کي سهڻا آهيان گناهن ۾ گندو،
تون مير منتهيٰ تي منهنجو ڌوڙ سان ڌنڌو،
تنهنجي ئي ڪاڻ قادر چيو عرش پيو اَڏايان.