سڌاري جنهن ڇڏيو هيڪر...; عبدالقيوم ”صائب“
پڙاڏو هو وري آيو مٺو نالو محمد جو،
ڪري جلوه گري آيو مٺو نالو محمد جو،
۽ مشعل جيان ٻري آيو مٺو نالو محمد جو،
ڪريان سر ساهه سڀ صدقي، انهيءَ پياري جي نالي تان،
جنهين سڀ جڳ ڪيو روشن، عطا و علم و حڪمت سان.
ڏنو فاران جي چوٽيءَ تان، جنهين هو درس حڪمت جو،
خداءِ بزرگ و برتر جي عظمت جو ۽ وحدت جو،
جهان جي امتن مان بهترين و خاص اُمت جو،
زبانِ قدس بخشيو، جنهن کي رتبو هو نبوت جو،
اُنهيءَ جو ذڪر آ مقصود، پنهنجي هن ئي محفل ۾،
پُڄي سگهندو نه ڪو انسان، جنهن جي شان و عظمت سان.
نبي آخري ڇاهي! هو محبوبِ خدا آهي،
ازل جي ابتدا آهي، ابد جي انتها آهي،
سڄي تخليق جو باعث، مڙين جي مدعا آهي،
خدا ناهي، مگر ڇا هو، خدا کان ڪي جدا آهي،
خدا رطب اللسان آهي، جنهين جي پاڪ وصفن ۾،
اُنهيءَ جا گيت ڪيئن ڳايون نه الفت سان عقيدت سان.
سڌاري جنهن ڇڏيو هيڪر، ظلوماً کي جهولا کي،
ڪري جنهن هڪ ڇڏيو هيڪر، غلامن کي ۽ آقا کي،
بڻايو موم جنهن هيڪر، دلِ پرسنگ خارا کي،
عمل سان جنهن ڪيو ثابت سدائين پنهنجي دعويٰ کي،
اُنهيءَ جي واٽ کان ماڻهو، وري ڀٽڪي ويا آهن،
اُنهيءَ جي واٽ تي ماڻهن کي آڻيون ان جي دعوت سان.