پيو يار جي ثناڪر ; صوفي فقير جانڻ چن
مون کي قسم خدا جو، نه ظاهر خدا هجي.
شريعت جي مُصلي تي پهتس ڀڄي پيو ڀولو،
جو ئي ”احد“ سوئي ”احمد“! ڏٺم خدا هجي.
آيو ”ميم“ جي هت اولي، عالم ڏسو اوهين ڳولي،
اِها شيءِ ٻي آ ڪهڙي جنهن تئون فدا هُجي!
حق کي ڏٺم بُت ۾، بُت کي ڀانئيو مون ڪعبو،
مر جان ڪُهن قاضي، سند سند جُدا هجي.
آهيان عشق جو مون ڪافر، بُت جو پوڄاري آهيان،
ڀلي جان چون ”ڀُليل آ“، منهنجي ندا هجي.
”مهدي“ مئون ٿيو معلوم، سينو صاف ٿيو سالم،
مطلوب اهڙي در تي، طالب گدا هجي.
نه خاموش ”جانڻ چن“ ڪر، اسرار ظاهر پيو ڪر،
پيو يار جي ثنا ڪر، تنهنجي صدا هجي.