شفيع شافع سُپرين... ; شاهه عبدالطيف ڀٽائي رح
اَنڌا اُوندا اُکِڙيا، سڀ نباهي نيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
واتا وِيچارن جي، داوَرُ پاڻ ڌَريندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
ڏوهارِن کي ڏاکِڙا، لَڪَ سَڀُ لنگهائيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
نُور ناڪارو نه ڪري، مُحمّدُ مِنٿ مَڃيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
هِتِ هُتِ حامي هِن جو، اَڳئا آڌَر ڏِندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
طهوراً تَڙِين کي، پانڊپَ پِياريندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
پاڻُ سُڃاڻي، پاڻهين، ڪاملُ ڪَرم ڪَريندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
تَنبُو آڻي تار ۾، عاصين وٽِ اَڏيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
داتا دوزخين تان، لکيو لهرائيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
رَسَڻ وَير رَسي ڪَري، مُشِڪُ رَنگُ مَٽيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
”رَحَمۡةٌ لِلۡعَالَمِيۡنَ“ اُهِکي اَڳَھِ ٿيندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.
اُتي ”عبداللطيف“ جو، هَادِي هَٿُ جَهليندو،
شَفيع شافعُ سُپرين.