لحظه لحظه هن تي ; فيض بخشاپوري
بندگي ڀي ورنه آ ڪار فضول.
عاشق، احمد آ محبوبِ خدا،
لحظه لحظه هن تي رحمت جو نزول.
هو ارادو جو کڻان دوستِ دعا،
مزده هاتف دعا ٿي وئي قبول.
سرو قامت کان قيامت مضطرب،
تابِ رخ کان مهرِ محشر آ ملول.
جنت فردوس ڀي توکان سواءِ،
ناقبول و ناقبول و ناقبول.
آبروءِ عشق آهي سر ڏيڻ،
برسرِ دار آهي مقصد جو حصول.
بوجهل اُستادِ اهلِ علم آ،
ٿي دبستانِ ڀي ويو شهرِ جهول.
هو خدا آگاهه آهي خدا شناس،
معتقدِ شيوهءِ ابنِ بطول.
مون ڪيو ڪوتاهه پيچ و تاب سان،
قصهءِ زلفِ دراز آ ”فيض“ طول.