جڳ سڄو تن جي اڳيان ; معمور يوسفاڻي
تنهنجي آئي ڪاڄ سريا ڪارڻي.
ربّ توکي موڪليو، رحمت ڏئي،
تنهنجي هرڪا ڳالهه واحد کي وڻي.
تون ئي آهين سو سهارو سوجهرو،
تنهنجي هردم گهرج هر ڪنهن کي گهڻي.
سي ئي آسودا ستابا ۽ سکيا،
جن کي حاصل قرب تنهنجي جي ڪَڻي.
تو چيو جنهن وير ”جاءَ الحق“ حبيب،
دم انهي باطل جا پيا سڀ ڇَٽ ڇڻي.
تن ڪئي تسخير ساري ڪائنات،
جن کي لڳڙي عشق تنهنجي جي اَڻي.
تنهنجي رستي کي ڇڏيو جن سي رُليا،
ٻار ۾ وئڙا ٻُڏي هٿڙا هڻي.
پُٺ ڏني جن توکي تَن کوڙيا پُٺا،
ڪونه ٿيو، ٿيندو نڌڻڪن جو ڌڻي.
تنهنجا خادم پيا سنوارن ڪائنات،
جيئن سنواري وار وکريل ٿي ڦڻي.
جڳ سڄو تن جي اڳيان جهڪندو پيو،
جيڪي آهن تنهنجي پيرن جي پَڻي.