اَڙين آڌار سڻ سڏڙا... ; عبد سنڌي
مِٺا محبوب موليٰ جا، هينئين جا هار سُڻ سڏڙا.
سوا تنهنجي نه ڪو ڀرجهل، نه ٿم ڪو آسرو ڪنهنجو،
گناهن ۾ غرق آهيان، روئان پيو زار سُڻ سڏڙا.
اوهان جي ئي شفاعت سان، مَدايون ميٽجي وينديون،
ولهو آهيان وسيلو ٿي، مِڙن مهندار سُڻ سڏڙا.
پيس مهراڻ جي منهن ۾، نه سيڻا سنڊ ڪو ساٿي،
اُڪاري پار ڪر مون کي، اُڪارڻ هار سُڻ سڏڙا.
دنيا جي حرس ۽ لالچ، ولين جيئن مون وڪوڙيو آ،
ڪڍي ڪُن مان مون کي ڪرتون پيارا پار سُڻ سڏڙا.
هتي سڀ ڪوڙ جا رشتا، ڇڏي هُت هيڪلو هلبو،
جتي ڪم ڪونه ايندو ڪو، لَهج اُت سار سُڻ سڏڙا.
پيو پَلَپل پُڪاريندس، علي احمد اُچاريندس،
ڪميني تي ڪرم ڪر ڪو، اڙين آڌار سُڻ سڏڙا.
نه مون انصاف جي گهُر آ، فضل جو ڪر مَٿم ڦيرو،
اڀاڳي ’عبد سنڌيءَ‘ کي ٿيئي ديدار سُڻ سڏڙا.